Gedenkwaardig bezoek van de levenden en aan de dod

Hey lieverds,

Deze week is na vorige week gelukkig vrijwel vlekkeloos verlopen. Na een hoop gedoe over aangiftes, paspoort aanvragen en rompslomp over mijn bijna-verlopen-visa, is deze week opnieuw een herinnering waard.

Mijn laatste verslag heb ik op een donderdag geschreven, wat mij voor deze keer dus (opnieuw) bij het weekend brengt. Het weekend waarin de ouders en zus van Joyce en de moeder van Stephan bij ons op bezoek zouden komen. Net op het moment dat wij op vrijdag met ons bijna laatste liedje op de eerste cd van singstar bezig waren, zwaaide de deur open en stormden Joyce, haar ouders en haar zus binnen. De moeder van Stephan zou pas de dag erop erg vroeg landen, waardoor hij al wat eerder naar huis is gegaan. Na met de overgebleven mensen nog een aantal liedjes te hebben gezongen en een aantal wijntjes te hebben gedronken, zijn ook wij redelijk op tijd gaan slapen om allemaal eindelijk eens wat slaap in te halen.

De dag erop heb ik weer gedurende een functie moeten werken: Capricorn Society. Capricorn Society hield een etentje voor haar belangrijkste klanten en heeft zelf als logo een paarse vlag. Heel OR Tambo was daarom voor deze gelegenheid in het zwart en paars gehuld (zelfs de spotjes schenen paars licht) en ik moet zeggen dat het er werkelijk prachtig uitzag. Dit was mijn eerste diner waarbij het eten niet in buffetvorm, maar werkelijk geserveerd werd. Samen met Elias (een van de supervisors) was ik aangewezen om al de serveersters en de barmannen in de gaten te houden en te zorgen dat alles vlekkeloos zou verlopen. Het was nog een hele opgave om voor 650 man een bord op tafel te krijgen, want ook deze keer is me weer heel duidelijk geworden dat Zuid Afrikanen niet gestructureerd zijn. In plaats van samen te werken en te zorgen dat alle tafels een voor een het eten opgediend kregen, deed elke serveerster haar eigen tafel. Je kunt je wel voorstellen dat dit eruit ziet als een enorme chaos en dat het erg moeilijk is om een overzicht te houden over hoeveel mensen er nu daadwerkelijk wél en géén eten hebben gekregen. Om deze chaos nog erger te maken, zaten tussen deze mensen ook een aantal vegetariërs. Er was gerekend op 10 vegetariërs, het werden er 20… Omdat de keuken hier niet doet aan reserve borden prepareren, hebben deze mensen zeker 20 minuten langer op hun eten moeten wachten dan de anderen. Het voordeel hierbij was dat Capricorn een tweetal cabaretiers had uitgenodigd als entertainment, waardoor de gasten vrijwel niets hebben gemerkt van ons getreuzel. Al met al vonden de gasten het gelukkig een erg geslaagd feestje en tegen enen ben ik dan ook met een goed gevoel naar huis vertrokken. Onderweg naar huis kwam ik echter Nicole en André tegen, die op weg waren naar Hi-Flyerz. Ondanks dat ik vrij moe was, hebben ze me weten over te halen om nog een paar drankjes mee te doen. De tijd die het zou kosten om een paar drankjes te drinken is echter uitgelopen tot een tijd die vrij dicht tegen sluitingstijd aanligt, maar ik moet zeggen dat we ons allemaal uitstekend hebben vermaakt.

De volgende dag konden we helaas niet uitslapen, want om 10h00 zouden Robert, Nicole, Laura, André en ik opnieuw op pad gaan. Dit keer zou onze rit ons naar de Cradle of Humankind brengen, niet meer dan een uurtje rijden, zo dachten wij… Na onderweg drie keer te zijn gestopt bij een tankstation om directies te vragen, kwamen we na 3,5 uur eindelijk aan op onze plaats van bestemming. De Cradle of Humankind is een Unesco Werelderfgoed met een omgeving ter grootte van zon 500km². In deze omgeving zijn verschillende paleontologische vindplaatsen die meer menselijke fossielen hebben opgeleverd dan op welke andere plek ook ter wereld.

Na aankomst bij de Sterkfontein Caves (Maropeng), slechts een onderdeel van de Cradle of Humankind, hebben we direct de eerstvolgende tour geboekt die om 14h00 zou plaatsvinden. Dat gaf ons nog een half uurtje speling, die wij graag zouden benutten door even te lunchen en bij te komen van onze avond daarvoor. De ober verzekerde ons, tijdens de bestelling van ons eten, dat wij zeker genoeg tijd zouden hebben om nog deel te kunnen nemen aan de tour. Toen om 13h55 ons eten nog niet op tafel was verschenen hebben we, na een boze blik op onze ober, onze tour moeten verzetten naar een uur later: 15h00. Gelukkig was er nog een bezoekerscentrum/museum waar wij gedurende de drie kwartier die we nu (dankzij onze erg behulpzame ober) overhadden, ons hebben kunnen inlezen op de geschiedenis van Maropeng en de Cradle of Humankind. De Cradle of Humankind is ontdekt gedurende de tijd van de goudkoorts. Doordat vele golddiggers uren lang in de grotten hebben lopen graven naar goud zijn fossielen van vele jaren oud aan het licht gekomen, zo ook in de Sterkfontein Caves. De reden waardoor de Sterfontein Caves zoveel bekender is dan vele andere grotten in de Cradle of Humankind is, omdat in deze grot het eerste menselijke lichaam is gevonden dat in zo’n groot geheel bewaard is gebleven. Ze noemen het miljoenen jaren oude fossiel “Little Foot”: aan de grootte van zijn beenderen blijkt namelijk dat een volwassen man in die tijd niet groter werd dan 1.40m. De reden waardoor hij in zo’n groot geheel bewaard is gebleven, heeft volgens archeologen voor een groot deel te maken met de manier waarop hij is overleden. Men denkt dat hij op de vlucht was voor een roofdier of wellicht een van zijn medemensen, toen hij in een 10m lange spleet is gevallen waar hij niet meer uit heeft kunnen komen. Door alle sedimenten die gedurende de jaren die spleet hebben opgevuld, is zijn lichaam als het waren gebalsemd. Naast deze “Little Foot” is een andere belangrijke vondst in de Sterkfontein Caves, de 2.5 jaar oude schedel van “Mrs. Ples” (afkorting van Plesianthropus Transvalensis-schedel), gevonden door dr. Robert Broom, de oprichter van het Bezoekerscentrum Maropeng. Op basis van deze en andere vondsten in Afrika, denken de meeste paleontologen dat de mensheid zich in Afrika heeft ontwikkeld en zich van daaruit over de rest van de wereld heeft verspreid. Op dit moment is men al 12 jaar bezig om “Little Foot” op te graven en gedurende onze tour zijn we tot op 8m van deze vindplaats kunnen komen. Doordat het erg donker was in de grotten, hebben we helaas geen beenderen kunnen zien, maar al met al was dit een erg gedenkwaardige tour. Aan het eind van onze tour kwamen we uit bij een monument van dr. Robert Broom. Onze gids wees ons op de gouden neus en de gouden hand van het monument en hij verklaarde ons dat dit monument ons leven zou veranderen. Door over de gouden neus te wrijven, zou men geluk krijgen, de gouden hand stond voor wijsheid. Het was echter niet toegestaan om over beiden te wrijven, want dit zou betekenen dat het tegengestelde zou gebeuren. Op dit moment durf ik nog niet te zeggen waarover ik heb gewreven, wie weet verstoort dit mijn keuze… Na een veel kortere terugweg weer thuis aangekomen, hebben we met alle huisgenoten (Nederlands, Bulgaars en Zuid-Afrikaans) en hier en daar wat familie genoten van een heerlijke braai.

De volgende dag mocht ik weer om 06h00 beginnen met werken. We hadden een conferentie voor Fairfield, een organisatie die opkomt voor de belangen van minder validen. Zo mochten we mensen ontvangen met verminderd gehoor, verminderd zicht, verminderde mobiliteit en verminderd intellect. Dit deed me toch stiekem wel weer een klein beetje aan Mariaoord denken en ik moet zeggen dat ik het af en toe best mis.

Dinsdag was weer een dag zoals alle anderen, op het feit na dat mijn lerares ’s middags zou langskomen om met mij, Dwayne, onze Human Resource Manager en onze General Manager te evalueren hoe het gaat. Aangezien ik van tevoren al een keer met Dwayne heb gezeten, om te bespreken hoe hij vond dat het ging, verliep mijn evaluatie erg vlot. Het enige gesprek dat meer dan tien minuten heeft geduurd, was die tussen Mw. Ritzen en Maurice (onze GM). Aangezien Maurice bij ons op school heeft gezeten, hebben zij een vrij groot verleden, dat in anderhalf uur uitgebreid besproken werd. Na dit gesprek zijn we nog met zijn tweeën uit eten gegaan om een-op-een nog eens te bespreken hoe ik het vond gaan, wat ik al allemaal heb meegemaakt en hoe het er van hier uit naar uitziet wat ik de rest van de tijd nog ga doen. Een erg gezellige avond, al zeg ik het zelf!

Aankomende week zitten we bomvol met conferenties en diners, dus ik weet nog niet of we dit weekend ook nog iets naast het werk zullen gaan doen. Ik moet wel zeggen dat ik al erg uitkijk naar volgend weekend, maar daar krijgen jullie vanzelf weer een update over!

Dikke zoen!