‘Ke Nako’, ‘Ayoba’ en ‘Hup Holland Hup’

Lieve jongetjes en meisjes,

Opnieuw is er iets meer dan een weekje overheen gegaan, voordat ik een nieuw verhaaltje heb geplaatst. Maar opnieuw heb ik ook een goed excuus. Afgelopen week is namelijk het WK voetbal begonnen en omdat zowat iedereen in Zuid Afrika (dus ook wij) daar op in probeert te spelen, heb ik niet echt veel kans noch tijd gehad om een verhaaltje te schrijven.

Al enkele maanden hebben we toegewerkt naar dit grootse evenement en op woensdag de 10e van juni waren we dan eindelijk zover… Birchwood is getransformeerd tot International Football Village; een omgeving vergelijkbaar met vele andere fanparken rondom de tien speelstadia. Zoals ik al zei heb ik niet veel tijd gehad om een verhaaltje te schrijven. De afgelopen dagen heb ik namelijk tussen de 9 en 15 uur per dag gewerkt. Erg uitputtend, maar ook erg uitdagend. Alles begon op donderdag de 10e toen we om elf uur ’s morgens na een grootse ceremonie (inclusief vlaggenparade en toespraken van verschillende ministers) geopend zijn.

Alles bij elkaar kent het IFV drie parken; International Park, Ke Nako Plaza en de Fanmile. Elk van deze parken heeft weer zijn eigen bezienswaardigheden, maar de meest bezochte gedeeltes zijn toch wel; de Shebeen, de Brazilian Beach Bar, de Bavarian Beerhouse, de African Market, het Ke Nako podium, The Arena en de verschillende stadia (Soccer City, Ellis Park, Nelson Mandela Bay, Green Point en Moses Mahbida). Gedurende de gehele maand zullen verschillende bekende artiesten waaronder Prime Circle, the Parlotones, She Band en Garth Tailor op deze stadia optreden. Mijn verantwoordelijkheden in dit geheel liggen vooral rondom de supervisie van de Arena. OR Tambo is voor deze gelegenheid namelijk omgebouwd tot live screen viewing area (oftewel ‘Arena’). Er staan twee grote tribunes waarop men naar de live wedstrijden kan kijken die op twee 4x5m schermen worden afgespeeld. Daarnaast kan men genieten van een lekker drankje, die in een van onze 5 barren worden geschonken. Mijn taak is om het personeel in deze 5 barren in de gaten te houden en te zorgen dat alles vlekkeloos verloopt. Makkelijk gezegd, maar er komt helaas wel wat meer bij kijken…

De 11e zou het WK dan eindelijk officieel beginnen. Het management heeft voor deze dag zo’n 10.000 kaartjes gratis aangeboden aan fans. Je kunt je voorstellen dat de organisatie voor zo’n groot aantal wel erg goed in mekaar moet zitten, wil het niet uitlopen op een totale chaos. En ik moet toegeven dat de andere Nederlandse stagiaires en het management daar goed hun best voor hebben gedaan. Bij een Nederlands evenement van dit kaliber, zou er weken of zelfs maanden van planning aan vooraf gaan om roosters te maken, om trainingen te houden en om op te bouwen. Bij het Birchwood hebben ze daar niet de tijd voor en daarom moest alles in de dag en nacht van de 10e opgezet worden. Erg frustrerend, maar uiteraard moest het gebeuren... Op vrijdag de 11e om 16h00 was het dan zover, de Arena was volgelopen met (veelal Afrikaanse) fans en de wedstrijd werd gespeeld. De sfeer die ontstaat als een ruimte vol Afrikanen met vuvuzelas en trommels losgaat wanneer er een goal wordt gescoord aan de Afrikaanse kant, is moeilijk te omschrijven. Mensen dansen, ze springen, ze klappen, ze schreeuwen, ze toeteren en dit alles is niet zoals aan de Nederlandse kant na 30 seconden weer klaar. Afrikanen weten er een feestje van te maken, dat zeker een aantal minuten aanhoud. Daar tegenover is de teleurstelling dan ook weer even groot wanneer de tegenstander een doelpunt scoort. Door de combinatie van dit gelijkspel en de overwinning van Ghana een dag later, hebben de Afrikanen hoge verwachtingen gekregen voor dit WK.

De dagen na de 11e waren gelukkig wat rustiger en een stuk minder chaotisch. Toch waren deze dagen niet minder uitdagend. We hebben namelijk naast Afrikaanse supporters ook enkele Argentijnse, Franse en Duitse gasten mogen ontvangen. Aangezien veel van deze supporters erg beroerd Engels spreken en mijn collega’s geen Spaans, Frans of Duits kennen, heb ik voor veel van deze gasten mogen vertalen. Op het begin vrij lastig, omdat het voor mij alweer een tijdje geleden is, maar het is net als fietsen. Als je er eenmaal weer een beetje inzit, gaat het vrijwel vanzelf.
Gister en vandaag had ik gelukkig vrij om bij te komen van deze hectische gebeurtenissen. Maar ook daar kwam helaas niet veel van… Samen met alle andere Nederlanders in het hotel (ook de general manager en de sales manager) zijn we op maandag namelijk ’s morgens om half 9 bij elkaar gekomen. Plan voor die dag: Nederland-Denemarken. Met de bus zijn we na een tussenstop in Sandton (waar zo’n 35 Nederlandse fans op ons stonden te wachten) doorgereden naar Soweto. Onderweg was alles wat we zagen oranje, rood, wit en blauw. Ik weet niet waar ze zo snel vandaan kwamen, maar het leek wel een invasie van Nederlanders. Joyce en ik hadden andere kaartjes dan de anderen dus eenmaal aangekomen bij het stadion zijn we onze eigen weg gegaan. Zelfs nog voordat we IN het stadion waren, zijn we al enkele malen door mensen gevraagd of we met hun op de foto wilden. Vooral buitenlandse kerels bleken erg graag met ons op de foto te willen. Daarnaast zijn we nog 2 televisieploegen tegengekomen met wie we even hebben gepraat over IFV. Het waren echter Argentijnen of Portugezen, dus veel kans dat iemand ons zal zien is er helaas niet. Uiteindelijk aangekomen in het stadion, bleek dat we vrij goede plaatsen hadden. We zaten ergens bovenaan, aan de andere kant dan de pers, tussen een aantal erg enthousiaste supporters. Vele malen werden Guus Meeuwis, Marco Borsato en Andre Hazes geëerd en zelfs de wave is meerdere malen het hele stadion rond geweest. Ondanks dat we vrij ver naar boven zaten, hadden we een perfect beeld over het hele veld en over de spelers. Veel mensen hebben me al gevraagd, of ik al doof ben van alle vuvuzela’s. Maar ik moet toegeven dat ze naar mijn idee niet meer lawaai maken, dan de toeters die ze wel vaker in Nederlandse stadions hebben. Het kan zijn dat ik er tegenwoordig niet meer zo gevoelig voor ben, maar ik vind ze gewoon niet zo vervelend. Zoals de meer dan 83.000 mensen in het stadion hebben kunnen zien (en verder iedereen al lang weet), is de eindstand 2-0 voor Nederland geworden, na een eigen goal van Polsen en een prachtige bal van Kuyt.

Na de wedstrijd hebben we nog een aantal flyers uitgedeeld en heel wat Nederlanders uitgenodigd om langs te komen bij IFV. We kwamen zelfs de andere Maastrichtse stagiaires nog tegen (die in Johannesburg werken) en ook hen hebben we uitgenodigd. Daarna zijn we met een bus vol oranjefans teruggekeerd naar het hotel, waar de Nederlandse afterparty op gang begon te komen. Naast deze bus, stond er ook nog een andere bus vol oranjefans op de parkeerplaats: de alombekende oranjebus. Met al deze supporters en alle Maastrichtse stagiaires hebben we een feestje gebouwd, dat nog tot in de vroege uurtjes door is gegaan.

Morgen moet South-Africa weer spelen, dus de hoop is dat we opnieuw tussen de 5.000-10.000 gasten mogen begroeten. Al moeten we dat nog maar even afwachten… Uiteraard laat ik jullie weten hoe dit is verlopen! Voor nu staan de foto’s weer op m’n website: www.picasaweb.google.nl/sabine.van.hoof/SouthAfrica#

Groetjes thuis!