Zuid Afrika 2010 is niet meer...

Beste vriendjes en vriendinnetjes,

Na een veelste lange tijd niks meer van mezelf te hebben laten horen, komt hier eindelijk weer een welverdiend berichtje. Door vorige keer met een happy end te eindigen, lijkt het begin van dit bericht meteen dramatisch, want naar mijn weten ben ik afgehaakt net voor de WK finale waarin Nederland voor (helaas) een derde keer niet heeft weten te winnen. Achteraf ergens blij dat we geen duizenden euro’s hebben uitgegeven om naar deze zelfde finale te gaan, heb ik tezamen met de andere Nederlanders en zelfs twee totaal oranje uitgedoste Bulgaarse supporters de meer dan 115 spannende minuten doorgebracht in ons eigen International Football Village.

Ditzelfde International Football Village was een dag na dato vrijwel compleet uitgestorven, aangezien het meeste dezelfde avond nog opgeruimd was. International Football Village was niet meer, World Cup 2010 was niet meer en de slogan “Feel it, it is here” werd per direct veranderd in “Feel it, it is gone”. Ondanks dat International Football Village binnen zowat een dag opgeruimd was, duurde de nasleep van het geheel wat langer. Men moest weer terug naar de normale conferenties en naar het normale hotelleven, maar om een en ander goed af te sluiten werd er nog een laatste keer met bijna 400 vaste personeelsleden en zelfs enkele casuals teruggekeken op een maand van hard werken. Ieder individueel, maar vooral ook als een team, als ‘one family’ is er een maand lang uitgesloofd. Het is dan ook niet zonder reden dat een ieder eer heeft gedaan aan Birchwood’s nieuwe slogo “One Family” en dat was volgens het management een groot bedankje waard. Ook wij (de Nederlandse stagiaires) werden vernoemd en bedankt in de speech van het management. Om een laatste keer te genieten van IFV, maar meer ook om de overvloed aan voorraad enigszins op te maken, werd er nog één keer feestgevierd. Voor drie uur lang mocht het personeel onbeperkt eten en drinken, een erg geslaagde afsluiting al zeg ik het zelf.

Een paar dagen later was het (helaas) alweer tijd voor een feestje. Dit feestje had echter een ietwat dubbele lading; het was namelijk ons eigen afscheidsfeestje. Van de 50 à 60 genodigde collega’s was de opkomst helaas wat minder, maar desalniettemin was het een zeer memorabel feestje. Met vele kussen, knuffels, emoties en herinneringen kwam ook aan deze avond een veelste vroeg einde en daarmee brak tegelijk ook de officiële laatste nacht in het staff house aan voor Rudy en Nick. De dag erna, een paar uur voor hun vertrek, was het tijd voor een goodbye photoshoot; in drie pogingen was het geklaard. Tien minuten later waren ze vertrokken.

De dagen daarna leken als voorheen. Het hotel functioneerde weer zoals gewoonlijk en ook ik moest weer terug naar mijn normale bezigheden. Ondanks dat er geen conferenties plaatsvonden in OR Tambo Conference Centre, was er toch genoeg te doen. De voorraden werden opnieuw geteld en alles verliep alsof er niets is veranderd, echter ondanks dat het hotel twee trainees kwijt was, werd het ook een nieuwe medewerker rijker. Dwayne kreeg eindelijk de assistent waar hij al zo lang op gewacht had. De laatste paar werkdagen was het dan ook mijn taak om deze nieuwe medewerker, die door het leven gaat onder de naam ‘Joel’, alles bij te spijkeren wat ik in die korte tijd geleerd had. Een behoorlijke missie, al zeg ik het zelf. Een klein gelukje was dat hij al enige ervaring had in de hotel industrie, laten we zeggen zo’n 5 jaar ervaring op een cruiseschip over de hele wereld, daardoor voelde ik me op mijn laatste dag niet zo schuldig om Dwayne achter te moeten laten.

De volgende dag werd ik helaas zelf achter gelaten… Het was tijd voor de andere dutchies Nicole, Joyce, Laura en Stephan om afscheid te nemen. ’s Morgens om een uur of negen, vertrok de helft van wat voorheen mijn housemates waren, om aan hun maandlang avontuur door Zuid Afrika te beginnen. Hun plan was om de zevende en achtste van augustus nog in Johannesburg terug te komen, echter tegen die tijd zou ik er al niet meer wonen. Afspraken zijn dus maar vast gemaakt, dat we elkaar in Maastricht of Eindhoven weer terug zullen zien. Met de auto wegrijdend, Robert en mij achterlatend, bleek het aftellen echt begonnen. Als schrale troost en klein afscheidscadeautje nam Dwayne me mee naar Hi-Flyerz om een laatste glaasje te heffen op mijn zeer geslaagde stage. Vergezeld door Errol en Robert en later zelfs een deel van de sales department, werd zelfs van deze avond een gezellig feestje gemaakt.

De dag erna had Dwayne samen met mijn evaluatiepapieren ook mijn ‘recommendation letter’ klaar liggen. Zelfs Linda beloofde een million dollar recommendation voor me te schrijven, ondanks dat ze het haat, omdat het (zo zegt ze zelf) het einde van een geweldige samenwerking betekent. Diezelfde dag werd ik tijdens de 11 o’clock meeting de boardroom binnen geroepen. Omringd door alle managers, werd me nog eens een keer duidelijk gemaakt hoe dankbaar iedereen is geweest met mijn hulp. Geweldige speech na geweldigere speech maakten het bijna nog moeilijker om afscheid van iedereen te moeten nemen.

Met nog acht dagen te gaan tot mijn eigen vertrek, leek het me een mooie tijd om aan mijn schoolreport te beginnen. Na een lange tijd geen verslagen meer te hebben moeten schrijven, was het weer even wennen, maar gelukkig is schrijven net als fietsen. Dagenlang achter de computer typen over gedane activiteiten en ervaringen, brachten vele goede en sommige wat minder goede herinneringen naar boven. Vijf maanden zijn voorbij gevlogen zonder dat ik er echt erg in heb gehad. Met een erg dubbel gevoel is het dan ook dat ik afscheid zal moeten nemen van Zuid-Afrika. Na vele vrienden te hebben moeten achterlaten in Nederland en vele nieuwe vrienden te hebben gemaakt in Zuid Afrika, is het opnieuw tijd geworden om vrienden achter te moeten laten. Ik zal ze missen, ik zal het Birchwood missen en ik zal het land en al zijn gewoontes missen. Ondanks dat er ook wat nare gebeurtenissen zijn geweest, zal ik altijd met een goed gevoel terugdenken aan mijn geweldige stageperiode. It has truly been a once in a lifetime experience…