Hup Holland Hup, Waka Waka en Bye Bye Brazil

Lieve iedereen,

Opnieuw heb ik weer heel wat meegemaakt, in het ondertussen koude Zuid-Afrika. In mijn vorige verslag ben ik afgehaakt net vóór de wedstrijd Nederland-Slovakia en iedereen weet natuurlijk al dat dat is geëindigd in een geweldige 2-1 winst voor het normaal gesproken koude kikkerlandje. Ook ik heb tezamen met mijn mede Nederlandse vriendjes uiteraard deze wedstrijd bekeken, vanaf een heerlijk verwarmd plekje op de tribune in ons eigen International Football Village. Aangezien de meeste van de Nederlandse supporters naar Durban waren gegaan om de wedstrijd in levende lijven mee te maken, was International Football Village op zo’n 100 man personeel en 70 bezoekers na, vrijwel leeg. Voor ons dan ook een erg rustig dagje werk…

De dag erop leek het totaal tegenovergestelde tijdens de topper: Spanje-Portugal. Aangezien in Zuid-Afrika nogal wat Portugezen wonen en Spanje ook erg goed vertegenwoordigd is gedurende deze World Cup, ging het er aardig op in IFV. Heel de Arena zat vol, zowel beide tribunes (die ieder een capaciteit hebben voor zo’n 500 man) als ook alle staantafels en zelfs de beanbags waren in beslag genomen. Alle barren hebben de hele dag op volle toeren gedraaid en zelfs het management heeft als barpersoneel gefunctioneerd. Erg hectisch, maar daarentegen ook erg gezellig. Leuk om te zien dat zelfs het sales personeel en de general managers het niet erg vinden zich te verlagen tot het verkopen van een paar pilsjes, terwijl dit toch ver onder hun verantwoordelijkheden ligt. Daarnaast was het ook nog eens mijn taak om tussendoor de barren in the Arena op een of andere manier zo’n 50m2 kleiner te maken, oftewel aan beide kanten zo’n 5m smaller. Nog niet zo heel erg gemakkelijk, aangezien er met koelkasten en drank gesjouwd moest worden, maar ook niet onmogelijk. Dus zo gezegd, zo gedaan.

De reden dat de barren 5m smaller moesten lag aan het nog grotere aantal bezoekers dat we de volgende dag verwachtten. Nu zie ik jullie denken, de dag na de wedstrijd Spanje-Portugal was toch een rustdag? Dat is dus ook zo, maar voor deze dag heeft het hotel de (op het moment) grootste band van Zuid-Afrika geboekt om een optreden te geven; The Parlotones. Deze band speelt voornamelijk alternatieve en zelfs een beetje electronische muziek en is een beetje vergelijkbaar met Muse of Radiohead. Op zich niet zo mijn ding, maar op woensdagavond speelden ze wel echt het dak eraf. Naar schatting waren er zo’n 1200 fantickets verkocht. Daarbij komen ook nog eens het aantal corporate gasten die gedurende het anderhalf uur dat de band speelde een kijkje kwamen wagen en het aantal inhouse guests dat even langs wipten, wat een totaal geeft van zo’n 1800 gasten in alleen the Arena en de Arena Foyer. Opnieuw hebben wij tezamen met het management ons ingezet om alles zo vlot mogelijk te laten verlopen. De band speelde tussen half 9 en 10, dus tegen enen waren de meeste gasten wel weer vertrokken. Voor mij een mooie tijd om ook naar huis te gaan, want de volgende morgen hadden Robert, Laura en ik afgesproken om vroeg te vertrekken. Afspraak; om 6uur moeten we in de auto zitten…

Voor wie het namelijk nog niet had gehoord, ik ben dit weekend samen met de twee tortelduifjes voor de wedstrijd naar Port-Elizabeth geweest. PE ligt aan de kust, een klein stukje verder naar het zuiden dan Durban en staat bekend als de op een-na-oudste stad van Zuid-Afrika. Hier hebben wij natuurlijk slechts weinig van gezien, want na een 11uur durende rit vanuit Boksburg naar PE is het toch al snel donker. Na een heerlijk dinertje aan de boardwalk en een aantal erg gezellige cocktailtjes met de brabo’s Jos van Oss en Robin van Kopenhagen, zijn we dan ook op tijd naar ons guest house teruggekeerd om daar een paar uurtjes slaap te pakken.

Om 10h00 ’s morgens moesten we de kamer weer uit zijn en na bij de SPAR wat ingredienten voor een heerlijk ontbijtje te hebben gehaald, zijn we naar het strand vertrokken om daar wat te eten. Geheel in het oranje gehuld, onder het genot van een heerlijk broodje brie, zaten we op een bankje bij het strand naar wat muziek te luisteren, toen ineens de spelersbus van Oranje voorbij kwam gereden. Uiteraard stonden we eerder verbaasd te kijken, dan dat we meteen ons fototoestel pakten om foto’s te maken, maar we kunnen wel zeggen dat we ze gezien hebben. Tegen een uur of twaalf zijn we richting St. Georges Park gereden, waar zich het Fan Park van PE bevindt. Het leek wel koninginnedag, zo oranjegezind zag het eruit. Er was zelfs een Nederlandse zanger meezingliederen aan het brallen op het podium; de ultieme voorbereiding voor een geweldige dag. Na de menige drankjes te hebben genuttigd en menig stemvolume te hebben verloren, werd het tijd om met zijn allen richting stadion te gaan lopen. Uiteraard kwamen Laura, Robert en ik weer wat bekenden tegen (deel van het managementboard van Birchwood was ook afgevlogen naar PE), waardoor we uiteindelijk heel de stoet hebben gemist. Na een kort sprintje, kwamen we uiteindelijk de achterban van de stoet tegen en tezamen hebben we dan toch onze weg gevonden. Onderweg kregen we van alle kanten gelukswensen naar ons hoofd geslingerd en iedereen wilde met ons op de foto. Zowat alle Zuid-Afrikanen waren er op dat moment al heilig van overtuigd dat Nederland Brazilie zou gaan verslaan en de enkeling die voor Brazilie was hebben we even op andere gedachten gebracht.

Eenmaal bij het stadion aangekomen, werd het nog een missie om met zijn drieen bij elkaar te kunnen zitten want Robert had namelijk een zitplaats in een ander vak dan Laura en ik. Zoals we nu wel voort gewend zijn aan de laksheid van menige Afrikaan, was ook dit een eitje en iets voor vieren zaten we in rij 16 in het vak links achter de goal waar Nederland in de eerste helft begon. Op zich prima plaatsen, maar toch redelijk omringd door Brazilianen, die na hun goal in de tiende minuut maar al te graag hun ego lieten zien. Zo’n tien minuten en menige frustratie later besloten we dan ook, dat we in de tweede helft gingen proberen om zo’n 30 meter verder naar rechts te gaan zitten; midden in het oranjevak. Uiteraard was ook hier niemand die een grondige controle deed naar kaartjes, dus gedurende de tweede helft zaten we achter de rechtse cornervlag op rij 5 tussen alle (nog steeds uitbundige) Hollanders. Na menig ‘Hup Holland Hup’ en ‘Wij houden van Oranje’ werd in de 68e minuut dan de 2-1 tegen Brazilie gescoord. Vanaf dat moment heeft vrijwel mijn gehele vak weinig meer van de wedstrijd meegemaakt, want iedereen was door het dolle heen dat Nederland op voorsprong stond. Men stond op de stoelen te springen, met mekaar te knuffelen en tegen elkaar te schreeuwen. Van alle kanten werd met bier gegooid en iedereen stond mekaar op te jutten dat het toch niet waar kon zijn dat we voor stonden. Op een gegeven moment werd het zo erg, dat er zelfs een rij van security guards arm in arm gehaakt stonden, om onze meute in de gaten te houden. Maar zoals wij onszelf kennen zijn wij wel aanwezig, maar niet agressief of vervelend, dus een ingreep is niet nodig geweest.

Nadat de wedstrijd dan eindelijk gespeeld was, konden wij alledrie nog niet geloven dat Nederland nu werkelijk gewonnen had van Brazilie en daardoor dus door zijn naar de halve finale van het WK 2010. De gehele weg van het stadion naar de parkeerplaats hebben we dan ook staan springen, juichen en zingen. Niet zo gek dat we daardoor door CNN uitgekozen werden voor een klein interview. Allemaal nog onder enige invloed van alcohol en extase, is in dit interview meerdere malen naar voren gekomen dat ‘het niet uitmaakt of we nu tegen Argentinie of Duitsland spelen, maar dat we toch wel gaan winnen’... Achteraf wellicht een beetje beschamend, maar toch wel grappig om terug te zien op televisie. Voor wie ons nog niet heeft zien springen, kijk op http://edition.cnn.com/2010/SPORT/football/07/02/brazil.netherlands.quarter.final/index.html?fbid=d1dgsgdqSEe

De dag erop hebben we niet veel meer gedaan, dan teruggereden richting Boksburg. Onderweg zijn we natuurlijk even bij een wegrestaurantje gestopt om te kijken wie onze tegenstander zou worden: Argentinie of Duitsland. Blijkbaar hadden meer voetbalsupporters dit idee en samen met nog zo’n 8 Brazilianen zagen wij hoe Argentinie het toernooi uit werd gespeeld. We vroegen hen wie ze nu wilden dat de troffee mee naar huis zou nemen en allen zeiden Nederland, omdat ze niet wilden dat Duitsland even veel wins zouden hebben als zijzelf en ze gunden het Spanje niet. Toch leuk om te weten...

De afgelopen twee dagen zijn er opnieuw twee rustdagen geweest. Omdat er geen bands zijn geboekt, valt de ticket sales ook erg tegen. Wel lekker voor ons om even bij te komen... Maar verder weinig om over naar huis te schrijven. Ik ga jullie dus weer verlaten op het punt waar Nederland morgen tegen Uruguay speelt. Volgende week weer meer!

Kusss


P.S. Foto's staan ofcourse ook weer online!