Twee weken vakantie: deel 1!
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Sabine
31 Mei 2010 | Zuid-Afrika, Boksburg
Lieve luitjes,
Na bijna drie weken te hebben moeten wachten op een nieuw berichtje, bied ik hem hierbij aan samen met mijn oprechte excuses voor de grote vertraging. Gelukkig heb ik wel een goede reden om zo’n lange tijd niets van me te laten horen; ik ben namelijk twee weken door oost-Zuid Afrika wezen reizen. Ik zie jullie denken, twee weken reizen, dat zou dat meisje toch niet helemaal in d’r eentje gaan doen… Nou daar hebben jullie gelijk in. Ik ben namelijk vergezeld door mijn pappie, mammie en tante die voor twee weekjes op bezoek zijn gekomen om te kijken hoe het met me gaat. We hebben twee erg drukke, maar erg interessante weken achter de rug en daarom waarschuw ik jullie ook alvast voor de waarschijnlijk bomvolle inhoud van dit verslag.
(Dag 1: zaterdag 15mei) De hele reis begon op de 15e toen ik ze om 5uur ’s morgens op OR Tambo Airport op wilde gaan halen. Dit bleek echter geen 5uur, maar kwart voor 6 te zijn geworden aangezien het vliegtuig een redelijke vertraging had opgelopen. Afijn na een hartelijk welkom op de vroege morgen, zijn we snel naar het bijna dichtstbijzijnde autoverhuurbedrijf gegaan, om een vrijwel splinternieuwe zilvergrijze Nissan Tiida te huren voor onze gezamenlijke trip. Uiteraard verbleven we de eerste dagen in mijn eigen prachtige hotelletje en zodoende heb ik ze alle ins en outs van het hotel kunnen laten horen en vele van mijn collega’s kunnen laten zien. Na ook een korte rondleiding door mijn kleine maar comfortabele staffhouse te hebben gegeven, zijn we rond het middaguur op weg gegaan naar Pretoria ookwel “Tshwane” genoemd. Aangezien dit de judiciële hoofdstad van ZA is, kon een bezoek aan de Union Buildings en haar tuinen uiteraard niet ontbreken. Van tevoren hebben we echter een korte tussenstop gemaakt bij het Paul Kruger Monument op Church Square, dat doet denken aan de vrijheidsoolog, een periode waarin de ‘Boeren’ streden tegen de Britten voor de onafhankelijkheid van de Transvaal. Naast Pretoria hebben we ook nog een bezoek gebracht aan ‘Croc City’, een krokodillenboerderij in de buurt, waar ze verschillende reptielen fokken. Op de boerderij worden naast krokodillen namelijk ook verschillende slangensoorten en zelfs leguanen gefokt. We kregen een korte rondleiding langs verschillende leeftijdsgroepen van krokodillen (van klein naar groot), waarna we zelfs het voedingsritueel hebben mogen meemaken. Aangezien kleine exemplaren nog niet zo’n dreigement vormen, was dit ook voor ons de uitgesproken gelegenheid om eens een baby-krokodil vast te houden. Na een volle dag en voor mijn bezoekers een erg korte nacht daarvoor, hebben we het ’s avonds niet te laat gemaakt en zijn we op tijd gaan slapen.
(Dag 2: zondag 16 mei) Voor de zondag hadden we uiteraard ook het een en ander gepland: een georganiseerde tour van een halve dag door Johannesburg en haar suburbs. Onze gids Michael nam ons vanuit het hotel mee voor een city view over Johannesburg, waarbij hij ons vanuit het busje verschillende interessante verhalen over de gebouwen in de stad wist te vertellen. Daarna reed hij ons door verschillende gedeeltes (upper-, middle en lowerclass) van de wereldbekende South Western Townships (ookwel bekend als Soweto). We vroegen Michael of het mogelijk was om ons de binnenkant van een van de huisjes van de middleclass te laten zien. Hij heeft ons direct naar het dichtstbijzijnde huisje meegenomen, waar we met eigen ogen konden zien dat mensen werkelijk in een piepklein donker en erg minimalistisch ingericht huisje wonen. In het wellicht 30m2 huisje wat wij hebben gezien, woonden 12 personen (3 families). Kleren lagen op het bed en op de grond, omdat er niet meer plaats was om het in de kasten te stallen. Er waren geen deuren maar lappen stof om twee ruimtes met elkaar te scheiden en de keuken bestond uit een gasstelletje, een pakje lucifers en wat ijzeren pannetjes. Het grote contrast daartegenover was dat zich in dit huisje wel twee televisies en een aantal radiootjes bevonden en dat de man van het huis een hoge rechercheur van de Johannesburg Politie bleek te zijn. Michael wist ons uit te leggen dat voor de meeste mensen geld dat wanneer geboren en getogen in Soweto, ze nooit de gemeenschap zullen verlaten, hoe welvarend ze ook mogen zijn. Ze vinden het wel prima om zo te leven. Daarnaast weten ze dat wanneer ze wat over hebben voor de gemeenschap, ze ook wat van de gemeenschap terug kunnen verwachten wanneer het minder gaat. Naast de middleclass heeft Micheal ons uiteraard ook nog meegenomen naar een buurt in de lowerclass, waar de huisjes nog minimalistischer zijn en slechts uit wat golfplaten bestaan. Hier werden we door een lokale gids rondgeleid. We hebben een kinderopvangcentrum bezocht, waar we hebben gezien dat alles wat naar ontwikkelingslanden wordt gezonden ook daadwerkelijk wordt gewaardeerd en gebruikt. Het was jammer om te zien dat deze buurt werkelijk de toeristen uitbuit, want wat ze ook laten zien, ze willen overal dat je ‘wat’ overhebt voor de gemeenschap en wanneer je ze dan ieder 5 euro wilt geven krijg je een afkeurende blik of ze vragen om meer. Niet helemaal wat we hadden verwacht… Om wat meer te weten te komen van de geschiedenis van Johannesburg en haar omgeving heeft Michael ons meegenomen naar het Hector Pieterson Museum, een museum ter herinnering aan de tenminste 600 slachtoffer (onder de 25jaar) die door de Youth-Uprising van 16 juni 1976 van hun leven zijn beroofd. Het museum is vernoemd naar het eerste, slechts 13-jarige, slachtoffer Hector Pieterson die een kogel heeft ontvangen geschoten uit een politiepistool. Indrukwekkend om te zien in het museum is vooral dat geen van de scholieren op de foto’s gewapend is of iets slechts in de zin heeft. Het protest van de jongeren ging slechts over de ontevredenheid van het Afrikaans als onderwijstaal op zwarte scholen. Na de 16e zijn dan ook vele malen op verschillende plaatsen over het gehele land rellen uitgebroken tegen de politie. Ook een historische plaats die doet denken aan dit verhaal is de Regina Mundi Church, onze volgende stopplaats. Aangezien het in die tijd verboden was om met meerdere mensen in een huis te zijn, vooral omdat de politie bang was voor meer daden van terrorisme etc, moesten de scholieren zich op een of andere manier voorbereiden op protestacties. Dit deden ze dan ook in de kerk, echter na een tip aan de politie heeft deze vanuit buiten de kerk vuur geopend. Gelukkig is niemand gedood en zijn enkele scholieren er met lichte verwondingen vanaf gekomen. Kogelgaten in het dak doen echter nog altijd aan deze dag herdenken. Ook een gedeelte van de georganiseerde tour omvatte een rondleiding door het huis van niemand minder dan Winnie en Nelson Mandela en een ritje langs het compleet gerenoveerde huis wat ooit eigendom van Aartsbischop Desmond Tutu was geweest. Eenmaal weer teruggekomen bij het hotel hebben we in de middag wat rondgehangen in East Rand Mall en verder ’s avonds niet veel meer gedaan dan wat poolen en weer vroeg naar bed.
(Dag 3: maandag 17 mei) De 17e zijn we dan eindelijk aan onze reis begonnen. Met een volle kofferbak en voldoende drank- en voedselvoorraad zijn we vertrokken richting de Drakensbergen. Aangezien ik dit gedeelte al ken, omdat ik er al een weekend ben geweest, kon ik de anderen laten zien wat ik heb gezien: een lange klimtocht die leidt naar de Tiger Falls (die dit keer helaas bijna droogstond) en een route naar beneden langs verschillende viewpoints en eindigend bij de Cascades (waar gelukkig wel water in stond). Voor wie meer wil lezen over de Drakensbergen zie mijn 7e verslag “Dronken mensen en Drakensbergen”. ’s Avonds hebben we overnacht in een simpel backpackershostel in Pietermaritzburg.
(Dag 4: dinsdag 18 mei) De volgende morgen waren we alweer om 9.00u in de binnenstad van Pietermaritzburg op zoek naar het Voortrekkermuseum “Msundusi Museum Isigcinamagugu”, waar de geschiedenis van de mensen van Kwazulu-Natal ligt en welke de periode omschrijft waarin de Zulus (onder leiding van King Shaka) gedurende verschillende oorlogen vochten tegen de Voortrekkers (de Britten onder leiding van Andries Pretorius, die met paard en wagen door het land trokken op zoek naar nieuw land en rijkdommen). Tegen een uur of twaalf zijn we doorgereden richting Durban ook wel “eThekweni” genoemd. Durban is de op twee na grootste stad van Zuid-Afrika en de grootste haven van het Afrikaanse continent. Op de planning in Durban stond een bezoek aan het nieuw-gebouwde stadium, een middagje relaxen op het strand en een avondje casino. Zo gezegd, zo gedaan… Na een korte lunch zijn papa en ik met een lift tot een platform midden op de top van het stadium gekomen. We hadden verwacht dat we vanaf de top wel naar binnen zouden kunnen kijken, maar helaas… Wel hadden we een prachtig uitzicht over heel Durban en een groot gedeelte van de zee. Eenmaal weer beneden gekomen zijn we naar het strand bij Umhlanga Rocks gereden om daar even uit te waaien en een klein tintje te krijgen. Na een accommodatie voor de nacht te hebben gevonden, zijn we ’s avonds in het Sun Coast Casino gaan eten en hebben we vele mensen hun geld zien vergokken aan de verschillende black-jack-, roulette- en pokertafels en de vele fruitautomaten.
(Dag 5: woensdag 19 mei) De volgende dag zijn we wat meer de binnensteden van Durban ingetrokken. Durban kent een andere mix van bevolking dan Johannesburg. In deze stad is het merendeel van de bevolking namelijk niet christen (slechts 10%), maar moslim of hindoe. Om deze reden kent Durban dan ook erg veel Indische invloeden. De Juma Mosque vlakbij de Victoria Street Market is de grootste gebedsplaats voor moslims in Zuidelijk Afrika en staat bekend om haar enorme gouden koepels. Uiteraard hebben wij, onder leiding van een blanke moslim gids, deze moskee bezocht en zijn we veel te weten gekomen over de verschillen tussen het christendom en de islam. Daarna zijn we even over de Indische Markt gelopen, welke naar onze begrippen erg onhygiënisch is… Voedselwaren en kruiden worden vanaf een kleedje op de grond verkocht en we konden de geur vanuit het riool door de gehele straat ruiken. We zijn dan ook niet erg lang blijven hangen.
(Dag 6: donderdag 20 mei) Na Durban zou de route ons via Zululand naar St Lucia brengen. We konden echter Zululand niet zomaar passeren zonder een bezoekje te hebben gebracht aan het typishe Zuludorpje “Shakaland”, ook gebruikt in de film Shaka Zulu. Het personeel in het park heeft traditionele Zulu-kleding aan, dat wil zeggen; kralenkettingen, schapenhuiden, tijgervellen, korte rokjes, verentooien, speren en bijlen, je weet het wel... Na een korte inleiding over de historie van de Zulus via muurschilderingen en een stuk van de film, liet onze gids ons via een maquette de opbouw van een Zulu dorp zien, waarna hij ons mee nam naar een nagemaakt dorp op werkelijke grootte. We kregen de kans om mee te maken hoe men met de hand klederdracht en gereedschap maakt, om de traditie rondom de speren te beleven, om traditioneel gebrouwen bier te proeven en om het dansen van de Zulu’s bij te wonen. Na dit ochtendvullend programma zijn we verder gereden op weg naar St. Lucia, waar we onderweg langs het Hluhluwe-Imfolezi Game Reserve reden. Dit is het oudste wildreservaat van Afrika, dat bekend staat om het fokprogramma welke de neushoorn van het uitsterven heeft proberen te redden. Omdat we toch een overnachting zochten, besloten we een dag in dit park door te brengen. Onderweg naar het kamp hebben we vele dieren gezien waaronder neushoorns (uiteraard), maar ook wrattenzwijnen, zebra’s en vele antilopes en steenbokken.
(Dag 7: donderdag 21 mei) De volgende vroege morgen (half 6) hebben we een morning drive gedaan waarbij we onder leiding van een gids en een safari-jeep, na alleen veel vogeltjes te hebben gespot, opnieuw ook enkele neushoorns, wrattenzwijnen, zebra’s en antilopes hebben gezien. Gelukkig zagen we daarna ook giraffes, buffels, gnoes en zelfs een paar olifanten. Uiteindelijk zij we toch doorgereden naar het Isimangolismo Wetlands Park in St. Lucia. Dit park, een van de Unesco World Heritage Sites, staat bekend om haar ecologisch diverse natuur en haar rijkheid aan waterdieren. Onder deze waterdieren bevinden zich nijlpaarden, krokodillen, slangen, kikkers en vele soorten watervogels. Onder de ecologisch diverse natuur bevinden zich dichte bossen, moerassen, duinbossen, maar ook brede zandstranden en koraalriffen. Op een korte tour met een grote boot over het water, hebben ook wij vrijwel al deze dieren en eco-systemen mogen bezichtigen. De inwoners van het dorp St. Lucia hebben ons weten te vertellen dat de nijlpaarden ’s avonds het water uitkomen om in de stad op zoek te gaan naar drinkwater. Nijlpaarden drinken namelijk alleen zoetwater en de St. Lucia Estuary waarin zij verblijven is een uitmonding van de Indische Oceaan (zoutwater). Hierover nagedacht zou het dus goed mogelijk zijn om ’s nachts een nijlpaard op straat te zien lopen. Helaas hebben wij niet die gelegenheid gehad…
Na bijna drie weken te hebben moeten wachten op een nieuw berichtje, bied ik hem hierbij aan samen met mijn oprechte excuses voor de grote vertraging. Gelukkig heb ik wel een goede reden om zo’n lange tijd niets van me te laten horen; ik ben namelijk twee weken door oost-Zuid Afrika wezen reizen. Ik zie jullie denken, twee weken reizen, dat zou dat meisje toch niet helemaal in d’r eentje gaan doen… Nou daar hebben jullie gelijk in. Ik ben namelijk vergezeld door mijn pappie, mammie en tante die voor twee weekjes op bezoek zijn gekomen om te kijken hoe het met me gaat. We hebben twee erg drukke, maar erg interessante weken achter de rug en daarom waarschuw ik jullie ook alvast voor de waarschijnlijk bomvolle inhoud van dit verslag.
(Dag 1: zaterdag 15mei) De hele reis begon op de 15e toen ik ze om 5uur ’s morgens op OR Tambo Airport op wilde gaan halen. Dit bleek echter geen 5uur, maar kwart voor 6 te zijn geworden aangezien het vliegtuig een redelijke vertraging had opgelopen. Afijn na een hartelijk welkom op de vroege morgen, zijn we snel naar het bijna dichtstbijzijnde autoverhuurbedrijf gegaan, om een vrijwel splinternieuwe zilvergrijze Nissan Tiida te huren voor onze gezamenlijke trip. Uiteraard verbleven we de eerste dagen in mijn eigen prachtige hotelletje en zodoende heb ik ze alle ins en outs van het hotel kunnen laten horen en vele van mijn collega’s kunnen laten zien. Na ook een korte rondleiding door mijn kleine maar comfortabele staffhouse te hebben gegeven, zijn we rond het middaguur op weg gegaan naar Pretoria ookwel “Tshwane” genoemd. Aangezien dit de judiciële hoofdstad van ZA is, kon een bezoek aan de Union Buildings en haar tuinen uiteraard niet ontbreken. Van tevoren hebben we echter een korte tussenstop gemaakt bij het Paul Kruger Monument op Church Square, dat doet denken aan de vrijheidsoolog, een periode waarin de ‘Boeren’ streden tegen de Britten voor de onafhankelijkheid van de Transvaal. Naast Pretoria hebben we ook nog een bezoek gebracht aan ‘Croc City’, een krokodillenboerderij in de buurt, waar ze verschillende reptielen fokken. Op de boerderij worden naast krokodillen namelijk ook verschillende slangensoorten en zelfs leguanen gefokt. We kregen een korte rondleiding langs verschillende leeftijdsgroepen van krokodillen (van klein naar groot), waarna we zelfs het voedingsritueel hebben mogen meemaken. Aangezien kleine exemplaren nog niet zo’n dreigement vormen, was dit ook voor ons de uitgesproken gelegenheid om eens een baby-krokodil vast te houden. Na een volle dag en voor mijn bezoekers een erg korte nacht daarvoor, hebben we het ’s avonds niet te laat gemaakt en zijn we op tijd gaan slapen.
(Dag 2: zondag 16 mei) Voor de zondag hadden we uiteraard ook het een en ander gepland: een georganiseerde tour van een halve dag door Johannesburg en haar suburbs. Onze gids Michael nam ons vanuit het hotel mee voor een city view over Johannesburg, waarbij hij ons vanuit het busje verschillende interessante verhalen over de gebouwen in de stad wist te vertellen. Daarna reed hij ons door verschillende gedeeltes (upper-, middle en lowerclass) van de wereldbekende South Western Townships (ookwel bekend als Soweto). We vroegen Michael of het mogelijk was om ons de binnenkant van een van de huisjes van de middleclass te laten zien. Hij heeft ons direct naar het dichtstbijzijnde huisje meegenomen, waar we met eigen ogen konden zien dat mensen werkelijk in een piepklein donker en erg minimalistisch ingericht huisje wonen. In het wellicht 30m2 huisje wat wij hebben gezien, woonden 12 personen (3 families). Kleren lagen op het bed en op de grond, omdat er niet meer plaats was om het in de kasten te stallen. Er waren geen deuren maar lappen stof om twee ruimtes met elkaar te scheiden en de keuken bestond uit een gasstelletje, een pakje lucifers en wat ijzeren pannetjes. Het grote contrast daartegenover was dat zich in dit huisje wel twee televisies en een aantal radiootjes bevonden en dat de man van het huis een hoge rechercheur van de Johannesburg Politie bleek te zijn. Michael wist ons uit te leggen dat voor de meeste mensen geld dat wanneer geboren en getogen in Soweto, ze nooit de gemeenschap zullen verlaten, hoe welvarend ze ook mogen zijn. Ze vinden het wel prima om zo te leven. Daarnaast weten ze dat wanneer ze wat over hebben voor de gemeenschap, ze ook wat van de gemeenschap terug kunnen verwachten wanneer het minder gaat. Naast de middleclass heeft Micheal ons uiteraard ook nog meegenomen naar een buurt in de lowerclass, waar de huisjes nog minimalistischer zijn en slechts uit wat golfplaten bestaan. Hier werden we door een lokale gids rondgeleid. We hebben een kinderopvangcentrum bezocht, waar we hebben gezien dat alles wat naar ontwikkelingslanden wordt gezonden ook daadwerkelijk wordt gewaardeerd en gebruikt. Het was jammer om te zien dat deze buurt werkelijk de toeristen uitbuit, want wat ze ook laten zien, ze willen overal dat je ‘wat’ overhebt voor de gemeenschap en wanneer je ze dan ieder 5 euro wilt geven krijg je een afkeurende blik of ze vragen om meer. Niet helemaal wat we hadden verwacht… Om wat meer te weten te komen van de geschiedenis van Johannesburg en haar omgeving heeft Michael ons meegenomen naar het Hector Pieterson Museum, een museum ter herinnering aan de tenminste 600 slachtoffer (onder de 25jaar) die door de Youth-Uprising van 16 juni 1976 van hun leven zijn beroofd. Het museum is vernoemd naar het eerste, slechts 13-jarige, slachtoffer Hector Pieterson die een kogel heeft ontvangen geschoten uit een politiepistool. Indrukwekkend om te zien in het museum is vooral dat geen van de scholieren op de foto’s gewapend is of iets slechts in de zin heeft. Het protest van de jongeren ging slechts over de ontevredenheid van het Afrikaans als onderwijstaal op zwarte scholen. Na de 16e zijn dan ook vele malen op verschillende plaatsen over het gehele land rellen uitgebroken tegen de politie. Ook een historische plaats die doet denken aan dit verhaal is de Regina Mundi Church, onze volgende stopplaats. Aangezien het in die tijd verboden was om met meerdere mensen in een huis te zijn, vooral omdat de politie bang was voor meer daden van terrorisme etc, moesten de scholieren zich op een of andere manier voorbereiden op protestacties. Dit deden ze dan ook in de kerk, echter na een tip aan de politie heeft deze vanuit buiten de kerk vuur geopend. Gelukkig is niemand gedood en zijn enkele scholieren er met lichte verwondingen vanaf gekomen. Kogelgaten in het dak doen echter nog altijd aan deze dag herdenken. Ook een gedeelte van de georganiseerde tour omvatte een rondleiding door het huis van niemand minder dan Winnie en Nelson Mandela en een ritje langs het compleet gerenoveerde huis wat ooit eigendom van Aartsbischop Desmond Tutu was geweest. Eenmaal weer teruggekomen bij het hotel hebben we in de middag wat rondgehangen in East Rand Mall en verder ’s avonds niet veel meer gedaan dan wat poolen en weer vroeg naar bed.
(Dag 3: maandag 17 mei) De 17e zijn we dan eindelijk aan onze reis begonnen. Met een volle kofferbak en voldoende drank- en voedselvoorraad zijn we vertrokken richting de Drakensbergen. Aangezien ik dit gedeelte al ken, omdat ik er al een weekend ben geweest, kon ik de anderen laten zien wat ik heb gezien: een lange klimtocht die leidt naar de Tiger Falls (die dit keer helaas bijna droogstond) en een route naar beneden langs verschillende viewpoints en eindigend bij de Cascades (waar gelukkig wel water in stond). Voor wie meer wil lezen over de Drakensbergen zie mijn 7e verslag “Dronken mensen en Drakensbergen”. ’s Avonds hebben we overnacht in een simpel backpackershostel in Pietermaritzburg.
(Dag 4: dinsdag 18 mei) De volgende morgen waren we alweer om 9.00u in de binnenstad van Pietermaritzburg op zoek naar het Voortrekkermuseum “Msundusi Museum Isigcinamagugu”, waar de geschiedenis van de mensen van Kwazulu-Natal ligt en welke de periode omschrijft waarin de Zulus (onder leiding van King Shaka) gedurende verschillende oorlogen vochten tegen de Voortrekkers (de Britten onder leiding van Andries Pretorius, die met paard en wagen door het land trokken op zoek naar nieuw land en rijkdommen). Tegen een uur of twaalf zijn we doorgereden richting Durban ook wel “eThekweni” genoemd. Durban is de op twee na grootste stad van Zuid-Afrika en de grootste haven van het Afrikaanse continent. Op de planning in Durban stond een bezoek aan het nieuw-gebouwde stadium, een middagje relaxen op het strand en een avondje casino. Zo gezegd, zo gedaan… Na een korte lunch zijn papa en ik met een lift tot een platform midden op de top van het stadium gekomen. We hadden verwacht dat we vanaf de top wel naar binnen zouden kunnen kijken, maar helaas… Wel hadden we een prachtig uitzicht over heel Durban en een groot gedeelte van de zee. Eenmaal weer beneden gekomen zijn we naar het strand bij Umhlanga Rocks gereden om daar even uit te waaien en een klein tintje te krijgen. Na een accommodatie voor de nacht te hebben gevonden, zijn we ’s avonds in het Sun Coast Casino gaan eten en hebben we vele mensen hun geld zien vergokken aan de verschillende black-jack-, roulette- en pokertafels en de vele fruitautomaten.
(Dag 5: woensdag 19 mei) De volgende dag zijn we wat meer de binnensteden van Durban ingetrokken. Durban kent een andere mix van bevolking dan Johannesburg. In deze stad is het merendeel van de bevolking namelijk niet christen (slechts 10%), maar moslim of hindoe. Om deze reden kent Durban dan ook erg veel Indische invloeden. De Juma Mosque vlakbij de Victoria Street Market is de grootste gebedsplaats voor moslims in Zuidelijk Afrika en staat bekend om haar enorme gouden koepels. Uiteraard hebben wij, onder leiding van een blanke moslim gids, deze moskee bezocht en zijn we veel te weten gekomen over de verschillen tussen het christendom en de islam. Daarna zijn we even over de Indische Markt gelopen, welke naar onze begrippen erg onhygiënisch is… Voedselwaren en kruiden worden vanaf een kleedje op de grond verkocht en we konden de geur vanuit het riool door de gehele straat ruiken. We zijn dan ook niet erg lang blijven hangen.
(Dag 6: donderdag 20 mei) Na Durban zou de route ons via Zululand naar St Lucia brengen. We konden echter Zululand niet zomaar passeren zonder een bezoekje te hebben gebracht aan het typishe Zuludorpje “Shakaland”, ook gebruikt in de film Shaka Zulu. Het personeel in het park heeft traditionele Zulu-kleding aan, dat wil zeggen; kralenkettingen, schapenhuiden, tijgervellen, korte rokjes, verentooien, speren en bijlen, je weet het wel... Na een korte inleiding over de historie van de Zulus via muurschilderingen en een stuk van de film, liet onze gids ons via een maquette de opbouw van een Zulu dorp zien, waarna hij ons mee nam naar een nagemaakt dorp op werkelijke grootte. We kregen de kans om mee te maken hoe men met de hand klederdracht en gereedschap maakt, om de traditie rondom de speren te beleven, om traditioneel gebrouwen bier te proeven en om het dansen van de Zulu’s bij te wonen. Na dit ochtendvullend programma zijn we verder gereden op weg naar St. Lucia, waar we onderweg langs het Hluhluwe-Imfolezi Game Reserve reden. Dit is het oudste wildreservaat van Afrika, dat bekend staat om het fokprogramma welke de neushoorn van het uitsterven heeft proberen te redden. Omdat we toch een overnachting zochten, besloten we een dag in dit park door te brengen. Onderweg naar het kamp hebben we vele dieren gezien waaronder neushoorns (uiteraard), maar ook wrattenzwijnen, zebra’s en vele antilopes en steenbokken.
(Dag 7: donderdag 21 mei) De volgende vroege morgen (half 6) hebben we een morning drive gedaan waarbij we onder leiding van een gids en een safari-jeep, na alleen veel vogeltjes te hebben gespot, opnieuw ook enkele neushoorns, wrattenzwijnen, zebra’s en antilopes hebben gezien. Gelukkig zagen we daarna ook giraffes, buffels, gnoes en zelfs een paar olifanten. Uiteindelijk zij we toch doorgereden naar het Isimangolismo Wetlands Park in St. Lucia. Dit park, een van de Unesco World Heritage Sites, staat bekend om haar ecologisch diverse natuur en haar rijkheid aan waterdieren. Onder deze waterdieren bevinden zich nijlpaarden, krokodillen, slangen, kikkers en vele soorten watervogels. Onder de ecologisch diverse natuur bevinden zich dichte bossen, moerassen, duinbossen, maar ook brede zandstranden en koraalriffen. Op een korte tour met een grote boot over het water, hebben ook wij vrijwel al deze dieren en eco-systemen mogen bezichtigen. De inwoners van het dorp St. Lucia hebben ons weten te vertellen dat de nijlpaarden ’s avonds het water uitkomen om in de stad op zoek te gaan naar drinkwater. Nijlpaarden drinken namelijk alleen zoetwater en de St. Lucia Estuary waarin zij verblijven is een uitmonding van de Indische Oceaan (zoutwater). Hierover nagedacht zou het dus goed mogelijk zijn om ’s nachts een nijlpaard op straat te zien lopen. Helaas hebben wij niet die gelegenheid gehad…
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
