Twee weken vakantie: deel 2!

LEES EERST DEEL 1!!!

(Dag 8: zaterdag 22 mei) Om kwart voor 7 de volgende morgen stonden we alweer in de toeristenstraat van St. Lucia. Deze morgen gingen we namelijk de zee op, in de hoop wat walvissen te kunnen zien. Aangezien het de eerste dag was dat de boot weer de zee op ging en het walvissenseizoen nog niet erg op gang is, hebben we onze verwachtingen wat bij moeten slijpen. Met een grote jeep werden we vanuit het tourist office naar de zee gebracht, waar onze boot “the Advantage” al op ons stond te wachten. Het was slechts een klein bootje en met 9 mensen en 3 man personeel pasten we er precies. Na ons aan te hebben gekleed met een regenjack en een reddingsvest, werd ons direct gevraagd te gaan zitten en ons goed vast te houden. “Het kon wel eens een ruige start worden” zo vertelden ze ons. En niets was minder waar… Om op zee te zien geraken moesten eerst door de golven heen zien te walsen, waardoor de boot het vrij zwaar te verduren kreeg. Na eenmaal de open zee te hebben bereikt, vroeg de schipper ons wie er zo avontuurlijk was om voorop de boot te durven gaan zitten. Uiteraard leek me dit wel wat en samen met een andere Nederlandse man, heb ik ¼ van de tocht voorop de boot mogen meemaken. Na ongeveer 1.5 uur wanhopig te hebben gezocht naar walvissen, zijn we om toch nog enigszins de hoop te koesteren wat dieren te zien, langs de dolphin coast terug gevaren naar het strand. Op het begin leek het dat we geen dier zouden zien, echter net voordat we terug waren bij het strand, dook een groep van zo’n 10 dolfijnen op net langs onze boot. Elke keer dat de boot wat vaart maakte, kwamen de dolfijnen boven water langs onze boot. Voorop de boot zittend konden mama en ik de beestjes bijna aaien. Al met al was het toch een erg geslaagde vaart. Aangezien we op een of andere manier ook weer op het strand moesten geraken, was onze boot genoodzaakt om een strandlanding te maken, wat betekent dat het met erg veel vaart tegen een golf omhoog vaart en dan met een smak op het strand terecht komt. Vanuit daar konden we, wanneer de golven zich terugtrokken, gemakkelijk uitstappen. Aangezien de bootrit niet meer dan 3,5 uur heeft geduurd, konden we tegen het middaguur weer verder rijden richting Swaziland. Dit leek nog haast een onmogelijke optie, aangezien ik bij de grenspost werd tegengehouden. Bij binnenkomst in Zuid Afrika heb ik een tijdelijk visum gekregen, dat wil zeggen een visum voor drie maanden. Na twee maanden in Zuid Afrika te zijn geweest ben ik naar een immigratiedienst geweest om een verlenging van mijn visum aan te vragen. Tegen de tijd dat ik op vakantie ben gegaan was dit nieuwe visum nog niet binnen, maar mijn oude was wel al verlopen. Hierdoor ben ik volgens wettelijk voorschrift te lang in Zuid Afrika verbleven en heb ik een boete van zo’n 100 euro gekregen, terwijl mij door de immigratiedienst werd verteld dat het geen probleem zou zijn. Op dit punt heb ik dus de immigratiedienst gebeld om ze te vragen hoe ik deze boete zou kunnen omzeilen en toch Swaziland zou kunnen bezoeken. Daarop hebben zij met de Home Affairs in Golela (de grenspost) gebeld, die met mij de afspraak hebben gemaakt dat ik bij terugkomst in Zuid Afrika de boete zou moeten betalen en dan een visum voor 7 dagen zou krijgen waarmee ik mijn verdere reis zou kunnen vervolgen. Daarna zou ik zo snel mogelijk terug moeten gaan naar de immigratiedienst. Zij zouden dan een brief schrijven naar Home Affairs in Pretoria om mij mijn 100euro terug te betalen. Oftewel ik mocht Swaziland in… Al direct op het eerste gezicht valt op, dat Swaziland veel traditioneler is dan Zuid Afrika. Mensen wonen nog steeds in lemen hutjes, ze dragen nog steeds traditionele kleding en overal waar je kijkt lopen mensen en dieren over de weg.

(Dag 9: zondag 23 mei) We hebben in Swaziland niet veel speciaals gedaan. Onderweg van de ene naar de andere grenspost hebben we een klein reservaat bezocht genaamd “Malolotja Nature Reserve”. In dit reservaat hebben we niet veel dieren gezien, slechts wat “bokkies”, insecten en 3 hamsterlijkende beestjes. Verder zijn we langs nog een belangrijke bron van energie voor deze mensen gereden; de Maguga Dam. Daarna zijn we via de grenspost Jeppe’s Reef Swaziland weer uitgereden. Een korte stop bij een tankstation net over de grens later, waar we wat kleine kindjes blij hebben gemaakt met kleine Europese presentjes (pennen), zijn we verder gereden richting Crocodile Bridge. Crocodile Bridge is een van de ingangen van het Krugerpark. Deze brug is bijna 2 maanden afgesloten geweest omdat het water een te hoog peil had aangenomen en over de weg stroomde, echter sinds een paar dagen was deze weer open (zo hadden we gehoord in St. Lucia). Eenmaal aangekomen bij de ingang bleek dat we niet meer in het park zouden kunnen overnachten, het dichtstbijzijnde kamp in Lower Sabie was namelijk al volgeboekt. We hebben dus voor een nachtje buiten het park moeten overnachten.

(Dag 10: maandag 24 mei) De volgende morgen zijn we vroeg opgestaan om opnieuw te proberen een slaapplaats te regelen voor de opeenvolgende twee nachten. Dit keer met succes. In Satara was nog wel een plaatsje voor ons. Aangezien de kampen om half 6 hun hekken sluiten, hadden we van 9 tot half 6 de tijd om rond te rijden. Vanuit Crocodile Bridge zouden we via Lower Sabie en de Orpen Dam bij Satara aankomen. Op onze route zijn we heel veel antilopes, gnoes, everzwijnen en vogeltjes tegengekomen. Het eerste roofdier dat we zagen was een leeuw ergens ver weg in de bosjes, althans dat was het tot er een leeuw opstond uit het hoge gras net langs onze auto. Dat was heel gaaf, maar ook best even schrikken… De volgende was ook niet zo moeilijk te missen, want uit het struikgewas een eindje verder kwam ineens een olifant de weg overgestoken. Het moet een mannetje zijn geweest, want hij reisde alleen en had een vrij fors gewicht. Net nadat we Lower Sabie gepasseerd waren, kregen we ook nog eens de gelegenheid om een hele kudde olifanten te zien; twee vrouwtjes met 3 kleintjes. Ze paradeerden mooi op en neer door het gras langs de weg en het kleintje ging zelfs wat drinken bij moeders. Erg leuk om mee gemaakt te hebben… Een klein eindje verder kwamen we de volgende van de Big 5 tegen; een witte neushoorn met een kleintje. Helaas waren ze al vrij ver weg toen we eenmaal wat dichter bij kwamen, waardoor we geen mooie foto’s hebben kunnen maken. Maar gelukkig hebben we deze beesten al van dichterbij in Hluhluwe mogen bewonderen. Net iets na Lower Sabie zagen we een kudde buffels tussen een aantal bomen lopen. Voor ons kon het bijna niet mooier worden… 4 van de grote 5 bekende Afrikaanse roofdieren zien op een dag. Maar het werd wel nog mooier. Net iets na vijven, een half uurtje te gaan voordat de hekken van de kampen zouden sluiten en nog zo’n 10km tot Satara, kwamen we een stilstaande auto tegen. Meestal duidt een stilstaande auto erop dat er iets in de omgeving te zien is. We vroegen hen wat ze zagen en tot onze grote verbazing zeiden ze dat ze een luipaard in de boom hadden zien zitten. Zonder vergrootglazen en met de klok tikkend besloten we om te wachten en naar het beestje te zoeken. Tot onze grote vreugde besloot het luipaard uit de boom te klimmen en een stukje voor ons te paraderen, net lang genoeg om een paar snelle foto’s te maken. Op een dag alle Big 5 zien, dat overkomt de meeste mensen niet... ’s Avonds was op het kamp niet veel meer te doen, dus zijn we maar op tijd naar ons bedje gegaan.

(Dag 11: dinsdag 25 mei) De dag erop hebben we opnieuw door het park gereden. Dit keer liep de route over een onverhard weg naar Orpen, omdat wij dachten dat dieren wellicht meer op dat soort paden zouden lopen. Vanuit Orpen reden we weer terug naar Satara. Helaas verliep ons plannetje niet als gepland. In de bijna 40km onverharde weg zijn we slechts wat antilopes en een kudde gnoes tegengekomen, maar geen van de Big5. Pas nadat we bij Orpen omgedraaid waren, terug naar Satara, kwamen we het eerste roofdier tegen: een leeuwin kwam heel langzaam uit het hoogstaande gras gekropen. Ze wachtte even voordat ze de weg opliep en gevolgd door haar 3 kleine welpjes, konden wij haar stap voor stap volgen. Als we enkele minuten later waren gekomen hadden we dit prachtige gezicht moeten missen, van geluk gesproken… Verder hebben we die dag opnieuw wat buffels en een aantal olifanten gezien. ’s Avonds hadden we ons ingeschreven voor een night drive. Aangezien de meeste dieren ’s nachts jagen, hadden we gehoopt wat actie te kunnen meemaken, maar helaas… Naast een vluchtende hyena net buiten het hek van het kamp, een olifant op zoek naar een nachtsnack en een aantal oogjes van African Wildcats (wilde vorm van een huiskat), hebben we niet heel veel speciaals gezien. Geen jagende leeuwen en geen wilddogs, maar wel de spanning om wellicht een beestje te spotten.

(Dag 12: woensdag 26 mei) Na een heerlijke nachtrust zijn we de laatste morgen in Kruger opnieuw vroeg opgestaan. Van Satara zouden we via de Paul Kruger Gate het park weer verlaten, althans dat was het plan. Uiteindelijk hebben we via Phabeni het park verlaten. Voordat we echter het park verlieten, hebben we naast de gebruikelijke antilopes, giraffen, gnoes en aapjes ook nog eens twee luipaarden, een aantal olifanten, wat buffels en een neushoorn gezien. Al met al drie erg geslaagde dagen in Krugerpark. Aangezien het al bijna donker was toen we het park verlieten, zijn we in een stadje vlakbij blijven slapen: Hazyview.

(Dag 13: donderdag 27 mei) Vanuit Hazyview konden we de volgende morgen na een flink ontbijtje direct beginnen aan de Panoramaroute. Deze 86km route reed ons via de MacMac Falls (twee 60m hoge watervallen) en Pilgrim’s Rest (oud goudzoekersstadje) langs Pinnacle Rock (een uitstekend rotsblok tussen twee grote gesteenten), God’s Window en World’s End (een uitzicht tussen twee gebergten waarbij je tot aan het Krugerpark kunt kijken) naar Bourke’s Luck Potholes en Blyde River Canyon (een door riviererosie vormgegeven rotsbedding op de plaats waar de Blyde en de Treur samenkomen). De kloof die door deze rivieren is uitgesleten wordt gedomineerd door drie bijna gelijkvormige pieken: de 3 Rondavels. Omdat ik niet in woorden kan omschrijven hoe mooi deze route eruit ziet lijkt dit een korte dag, maar we zijn zeker van 9 tot 4 aan het rijden geweest. Om een beetje op tijd terug te zijn in Boksburg hebben we er dan ook maar een tandje bijgedaan. De politie die met lasers langs de weg stond vond dit niet zo’n goed idee. Hun idee was om ons terug te sturen naar Graskop (90km terug), om onze boete te betalen. Na hem uitgelegd te hebben dat we onderweg naar Johannesburg waren, omdat mijn bezoek zogenaamd het vliegtuig nog moest halen, heeft hij na lang overwegen een keer met zijn hand over het hart gestreken en ons zonder boete laten gaan. Geluksballen die wij ook zijn…. Ongeveer een uurtje nadat de zon ondergegaan is kwamen we opnieuw aan in Boksburg.

(Dag 14: vrijdag 28 mei) In onze laatste vakantiedagen hadden we niet veel plannen meer. Het enige dat ik de anderen nog graag wilde laten zien was Constitutional Hill; de gevangenis waar Mahatma Gandhi en Nelson Mandela ook opgesloten gezeten hebben. Aangezien ik een paar weken geleden Robben Island in Kaapstad heb bezocht, kan ik wel zeggen dat deze gevangenis vrij veel weg heeft van die daar. Ook hier wordt gesproken over de apartheid, de rassenscheiding en de harde weg naar de vrijheid die invloed heeft gehad op het (gevangenis)leven. Als het ware kwam op dit terrein het geheel wat verteld werd gedurende de Soweto-Tour en gedurende ons bezoek aan het Voortrekker Museum samen en zo konden we de kleine details met het grotere geheel samenvoegen. Hier werd duidelijk hoe de geschiedenis zich heeft kunnen ontwikkelen tot waar het land nu staat; nog bij lange na niet waar het moet zijn (nu nog teveel verschil tussen zwart en blank), maar het begin is gemaakt….

(Dag 15: zaterdag 29 mei) Onze laatste dag was een erg rustige. We hebben lekker uitgeslapen en op ons gemakje gedoucht en ontbeten. We besloten om ons laatste middagje samen door te brengen in Lion’s Park. Na alles wat we in Krugerpark in het wild hebben gezien, viel dit helaas een beetje tegen. De dieren waren lui en lagen maar wat bij elkaar te hangen. Het leukste gedeelte van de dag viel te beleven bij de picknickplaats, waar men de struisvogels en giraffen mag voederen en aaien. Aangezien mama de giraffen zowat overal wist te spotten gedurende onze reis en ze nu verkocht bleek te zijn aan deze gevlekte beestjes, liet ze deze gelegenheid niet aan zich voorbij gaan om ze eens lekker te knuffelen. Voor mij waren de kleine leeuwtjes nog altijd de topattractie en opnieuw hebben we ze een beetje kunnen uitdagen en kunnen aaien. Zoals aan elke vakantie een einde komt, zo kwam ook aan deze een einde. Tegen vijven reden we terug richting het vliegveld waar ik mijn bezoekers twee weken eerder ook opgehaald had. Zonder al te veel problemen konden we de auto en de TomTom terugbrengen en de koffers inchecken. Daarna begon het wachten… Papa, Mama en Tante Thea konden pas om half 10 boarden, waardoor we nog zo’n 2.5 uur overhadden om bij te kletsen over onze geweldige reis. 2.5uur vliegt echter ook voorbij en zonder dat je er erg in hebt moet je dan toch echt weer afscheid nemen. Na een aantal knuffels en kussen, heb ik ze op het vliegtuig gezet terug richting Nederland en zelf ben ik weer richting mijn vertrouwde Afrikaanse staffhousje vertrokken.

Nu zijn er nog maar twee maandjes te gaan… Twee maandjes die waarschijnlijk omvliegen. Met het aanstaande WK zullen we op volle toeren moeten werken en uiteraard houd ik jullie weer op de hoogte van alle verhalen tussendoor. Al ben ik bang dat jullie na dit verslag wel even genoeg van me hebben.

Ik mis jullie in ieder geval allemaal, maar ik blijf nog lekker even hier.

Dikke (neger)zoen vanuit hier!

P.s. de foto’s zijn te vinden op de site: www.picasaweb.google.nl/sabine.van.hoof/SouthAfrica#