Kaapstad... Steelstad!

Dag lieve schatten,

Na vele verhalen over verschillende geweldige en traumatische gebeurtenissen, moet ik zeggen dat deze week zeker op nummer 1 komt te staan wat betreft beiden.

Zoals ik vorige week al benoemde, had Dwayne deze week donderdag zijn afspraak met Maurice. Een welgetelde 5 minuten hebben ze elkaar gesproken: Dwayne heeft hem mijn tabellen overhandigd, waarop Maurice antwoordde dat dat precies was wat hij wilde zien. First mission accomplished! Uiteraard laat Dwayne het niet hierbij. Hij wil (vooral aan Maurice) laten zien dat het OR Tambo Center meer in zijn mars heeft dan wat menigeen op dit moment weet. Hij wil laten zien dat het OR Tambo Center zowat de helft van Birchwoods inkomen binnensluist én hij wil laten zien dat dit center door haar grootsheid zoveel energie vergt, dat het wellicht tijd wordt voor een permanente assistent. Juist om die redenen is mijn taak wat betreft financieel dus ook nog niet compleet afgerond. Aankomende week gaan Dwayne en ik hier eens goed voor zitten om een en ander te controleren en wellicht te veranderen/verbeteren/aan te vullen.

En toen was het al weer weekend… De keuze tussen een vliegreisje naar Kaapstad en een auto huren om rond te cruisen in de omgeving was gemaakt. Op donderdagavond hebben Joyce en ik gedreven door impulsiviteit een (eigenlijk veel te duur) ticket naar Kaapstad geboekt. We zouden de volgende dag ’s avonds om 17h50 vertrekken en op de dinsdag om 08h15 terug zijn in Johannesburg. Dat wil dus zeggen dat we een hele avond en drie volle dagen in Kaapstad zouden verblijven. Helaas ging dit feestje niet helemaal door. Waar Europa door aswolken en mogelijke vulkaanuitbarstingen geteisterd werd, ondervond Zuid Afrika een periode van extreme onweersbuien. Al enkele dagen regent het vrijwel non-stop in Boksburg en omgeving, echter op vrijdagavond was het wel zo extreem dat er geen vliegverkeer meer in en uit OR Tambo Airport vertrok, met als gevolg een vertraging van zo’n 2.5 uur voor onze vlucht naar Kaapstad. Eenmaal om 11 uur aangekomen in het Long Street Backpackers Hostel in hét uitgaanscentrum van Kaapstad, hebben we na een aantal drankjes aan de bar vele nieuwe contacten gemaakt. Zo waren er naast het personeel uit het hostel zelf, een Engelse en een Ierse jongen, drie Amerikanen, twee Australiërs, een Nederlandse jongen ‘Martijn’ (uit Rosmalen) en twee Nederlandse meiden ‘Denise en Judith’ (uit Nijmegen).

Na een korte nacht, stonden we de zaterdag vroeg op voor een vol schema aan activiteiten. Om half 10 stonden we namelijk aan de voet van de 1073m hoge Tafelberg, welke zowel te voet als met een kabelbaan te beklimmen is. Zo avontuurlijk en optimistisch als we waren zijn we de anderhalf uur durende klim te voet begonnen. Na een half uur voelde ik me echter zo beroerd en duizelig (waarschijnlijk door suikertekort) dat ik het niet verstandig vond de klim te vervolgen. Aangezien Joyce dolgraag wel haar klim vervolgde is zij met twee Duitse jongens die achter ons liepen verder gelopen. Zelf ben ik terug gelopen naar het begin en heb de kabelbaan omhoog genomen. Eenmaal bovengekomen hadden we een prachtig 360graden uitzicht over de bruisende stad, de immens hoge gebergten en zelfs enkele eilanden eromheen. ’s Middags heeft ons strakke schema ons naar de haven van Kaapstad geleid, beter bekend als het Victoria & Alfred Waterfront (oftewel: V&A Waterfront). De haven heeft haar naam te danken aan de in 1860 regerende Britse koningin en haar zoon die tijdens de aanleg van de haven aanwezig waren. Vanaf de verschillende terrasjes kijkt men uit op de schitterende jachten, originele victoriaanse gebouwen en hotels en zelfs het nieuwgebouwde stadium, onze volgende bestemming die dag. Eenmaal dichter bij het stadium aangekomen, konden we de ingang niet vinden. Na een aantal keer op en neer te hebben gelopen rondom het stadium, zagen we een man in militairenpak een terrein bewaken en we besloten hem te vragen hoe we het beste bij het stadium konden komen. Hij vertelde ons dat het stadium die dag al gesloten was, maar stelde ons voor om een stukje het terrein op te lopen (wat hij aan het bewaken was) en vanuit daar foto’s te maken. Zo gezegd, zo gedaan. Het terrein wat deze militair aan het bewaken was, stond vol met oude groen-bruine trucks en tanks. Zo impulsief als we eerder die week waren geweest, waagden we het erop om aan de militair te vragen of we wellicht een foto van ons in die trucks en op die tank mochten nemen. Ondanks dat we een ‘nee’ als antwoord verwachtten, bleek de militair het juist een erg leuk idee te vinden en heeft hij ons zelfs een volledige tour over de militaire basis gegeven. Zo hebben we slaapkwartieren, vele verschillende trucks en tanks, de twee basis courtyards en zelfs de ammunitie en verschillende kanonnen en vuurwapens mogen zien en fotograferen. Het bleek dat deze militaire basis, Kaapstad in de oorlog heeft beschermd tegen inkomende vijanden. Dit was zeker een leuke vervanging voor een anders toch gesloten stadium. ’s Avonds hebben we wat locale gerechten (kudu en krokodil) geprobeerd bij een restaurant genaamd ‘Mama Afrika’. Kudu heeft wel iets weg van een steak en krokodil smaakt vrijwel hetzelfde als kip. In dat restaurant kwamen we nog meer Nederlanders tegen (Len en Frans uit Vorstenbosch) en zefls verschillende andere stagiaires uit Maastricht (Silvana, Rosa, Lianne en Eveline). Na het eten zijn we met bijna alle Nederlanders op stap gegaan.

De volgende dag hebben Joyce en ik met Judith en Denise al vroeg in de morgen een auto gehuurd. Onze eerste bestemming was het uiterst zuidelijke puntje van Afrika: Cape Point en Cape of Good Hope. Op onze weg daar naartoe hebben we echter een korte tussenstop gemaakt bij Boulders Bay; de plek bij uitstek om pinguïns te spotten. Na onze weg te hebben vervolgd reden we bijna over een groep van zo’n tien baboons heen, die zomaar de weg over staken ten hoogte van Muizenberg. Na vanaf Cape Point en Cape of Good Hope ook de samenkomst van de Indische en Atlantische Oceaan te hebben gezien (je ziet namelijk een duidelijke scheiding in kleuren) vervolgden we onze reis naar de befaamde wijnlanden. Vlakbij Franschhoek vond in dit weekend een Cheese & Wine festival plaats en uiteraard konden wij deze mogelijkheid niet overslaan om een echt goed zelf verbouwd Afrikaans wijntje te proberen. Dit was nog een hele opgave aangezien we niet vantevoren kaartjes hadden gekocht en het festival uitverkocht bleek te zijn. Omdat we pas om vijf uur bij de wijnboerderij aankwamen en het festival om zes uur afgelopen zou zijn, gingen vele mensen alweer retour naar huis. Zo brutaal maar zo net als we konden, hebben we vier kaartjes en vier wijnglazen van andere mensen weten te charteren en hebben we uiteindelijk heerlijk kunnen genieten van alles aanwezig op dit toch wel vrij grote festival. Tegen zevenen zijn we verder gereden naar Stellenbosch (ong. 15km verder), waar we pas om een uur of negen ons hostel gevonden kregen. Het hostel bleek tegenover de campus van de gerenommeerde Universiteit van Stellenbosch te liggen. Verder was er niet erg veel te doen in het stadje, aangezien het zondagavond was. We zijn dus ook een keer vroeg gaan slapen.

De maandagmorgen moest de gehuurde auto al om 09h00 weer teruggebracht zijn bij de car-rental in Kaapstad, waardoor we al erg vroeg weer vertrokken zijn uit Stellenbosch. Ook deze dag hadden Joyce en ik een strak schema. Zo gingen we (eenmaal weer aangekomen in Kaapstad) op zoek naar het Slave Lodge, een museum totaal gewijd aan de slavernij. Het verklaart met behulp van foto’s, video reportages en artefacten, hoe en wanneer de slavernij is ontstaan, hoe het is verlopen en hoe en wanneer het is afgeschaft. Het museum is geplaatst in het oorspronkelijke gebouw, waardoor het vrij veel indruk op je maakt. Hierna zijn we naar het District Six Museum gegaan. Dit is een museum gewijd aan de gedwongen verhuizing van zo’n 60.000 donkere mensen uit de suburb District Six (in Kaapstad), omdat de blanke mensen in 1966 vonden dat zij meer recht hadden om op die grond te wonen. Tegen het einde van de middag hadden we nog een tour te gaan: Robben Island. Deze tour door de politieke gevangenis waar Nelson Mandela 18 jaar gevangen is geweest, omvat een wandeltour (gegeven door de ex-terrorisme-gevangene “Fox Sears” beter bekend als No. 63243) en een bustour over de rest van het eiland met een doorsnee van 13km. Het is erg duidelijk dat er grootse verschillen zijn in de manier waarop blanke en donkere mensen behandelt werden in de tijd dat Nelson Mandela daar gevangen was. Opnieuw een erg indrukwekkende tour. ’s Avonds zijn we samen met Judith en Denise gaan genieten van de wijntjes en kazen die we op het festival hadden gekocht de dag ervoor. Daarna zijn we voor een laatste keer op stap gegaan, iets wat we beter niet hebben kunnen doen, want op die avond ben ik mijn tasje met al mijn persoonlijke spullen kwijtgeraakt. Mijn tasje met daarin mijn paspoort, mijn rijbewijs, mijn pinpas, mijn telefoon, mijn fototoestel en verschillende tickets van dingen die we hebben bezocht dat weekend zijn in alle waarschijnlijkheid die avond in een bar gestolen. Omdat we uiterlijk om 05h00 konden inchecken voor onze vlucht zijn alle alarm- en hulplijnen tussen 03h30 en 04h30 tevergeefs op zoek geweest naar mijn spullen. Wat begon als een geweldig weekend, liep uit op een catastrofe. Zelfs zonder mijn paspoort hebben we onze vlucht toch nog gehaald en in de middag zat ik aangifte te doen bij de politie. Hetgeen wat ik zelf nog het ergste vind, is dat ik mijn contacten en foto’s van dit weekend niet meer zal kunnen terugvinden of vervangen, voor de rest is alles gelukkig nog verplaatsbaar. Om optimistisch te blijven, zullen we maar zeggen dat dit natuurlijk nergens beter had kunnen gebeuren, dan in het zowat crimineelste land van de wereld. Nu we dit hebben gehad kan het zowat niet erger worden…

Aankomende week wordt voor zover ik weet een rustig weekje, er zijn geen conferenties en alleen op zaterdag is er een functie gepland. Omdat ik nu maandag vrij heb gehad, moet ik gedurende die functie werken. Ik houd jullie ervan op de hoogte!
Dikke kus! Mis jullie!