Functie... Na Functie...

Dag vriendjes en vriendinnetjes,

Jullie zaten vast weer te wachten op een berichtje vanuit deze kant, het is immers alweer een weekje geleden dat ik de laatste heb geplaatst. Tot nu toe heb ik helaas nog niet eerder de tijd gehad om een verhaaltje te schrijven, aangezien het ook deze week weer erg druk is geweest in het hotel.

Zoals ik vorige week al schreef, hebben we deze gehele week toegewerkt naar de kick-off van wat het grootste evenement in de geschiedenis van Birchwood zal zijn; International Football Village. Vele weken is een overgroot deel van de staff van Birchwood al bezig, om deze kick-off te organiseren en op vrijdag de 16e was het dan eindelijk zover. Na een gehele dag vol ongeorganiseerd aanrommelen met tafels en tafelkleden, met plastic glazen en flessen drank, met barren en koelkasten en met veel gezucht en gekreun, stond op donderdagavond om precies 00.30 de set-up voor de binnenkant van OR Tambo klaar. Tenminste dat gedeelte waarvoor wij, Dwayne (als centre manager en ik als zijn ‘assistente’) verantwoordelijk waren. Aan beide kanten van de ruimte stonden barren, die van de ene naar de andere zijde van de ruimte reikten. In het midden stond een groot podium dat wel iets weg had van een holle tombe gemaakt van drie paar slagtanden, zoals je die herkent uit de Leeuwenkoning. Verder ontstond het décor uiteraard uit voetbalattributen; levensgrote vlaggen van alle landen gedrapeerd aan de muur met contouren van bekende voetbalspelers, voetbalpoefen in verschillende kleuren en verschillende maten en zelfs een aantal meer dan 10x groter dan levensgrote vuvuzuela’s.

En toen was het vrijdag… Om 12u, net nadat ik begon met werken, werden de taken verdeeld; Portia kreeg samen met Lizzie de taak om op het buffet in de foyer te letten, Mxolisi hield samen met Patrick de OR Foyer Bar in de gaten en Dwayne en ik namen elk een van de barren in OR Tambo zelf voor onze rekening. Met meer dan 100 mensen om te serveren en zo’n 40 barmannen (en een enkele vrouw) waren we startklaar om de meer dan 3500 gasten, die we deze dag verwachtten, te verwelkomen. Aangezien Dwayne mij geen instructies had gegeven over hoe ik mijn bar mocht runnen, heb ik zelf het heft in handen genomen om mijn mensen in te lichten. Van de 10 barmannen die mij toegedeeld waren, heb ik er twee aan het lopen gezet om het ijs, de plastic glazen en de voorraad in de koelkasten telkens bij te vullen. Twee anderen heb ik de opdracht gegeven om de hoeveelheid drankjes uit de digitots bij te blijven schenken (lees; sterke drank en rode wijn). Nog eens twee anderen stonden achter de taps en de overgebleven vier kandidaten zouden de drankjes serveren aan de gasten.

Een perfect plan, zo leek het op papier… Echter na de opening om 17h00 door de bedenkers van International Football Village (en tevens de eigenaars van het hotel) Kevin en Mike leek mijn gehele plannetje in het water te vallen. Afrikanen zijn namelijk nogal hardleers wanneer het komt tot ‘jezelf beperken tot een taak’. Ze zijn namelijk zo geprogrammeerd dat ze niet inzien dat een proces onderbroken wordt, wanneer een persoon opeens mee gaat serveren. Zodoende heb ik gedurende de avond een aantal keer moeten ingrijpen, om iedereen weer op zijn plaats te roepen. Daarnaast denken ze in dit hotel niet echt na over zoiets als back-up voorraad. Na tussendoor enkele keren de voorraad te hebben aangevuld, liepen we namelijk tegen een uur of 10 tegen het probleem aan dat er geen extra voorraad meer was. “Je moet het maar doen met wat je nu hebt”, kreeg ik te horen van de stock controller. Gelukkig(!) is er in de drie kwartier dat de bar daarna nog geopend was, niet dusdanig veel meer verkocht en heb ik aan geen een gast hoeven vertellen dat er niet meer voorraad was. Wel waren vele gasten tegen die tijd teleurgesteld dat we de bar al sloten, maar gelukkig kwamen die orders van een hogere macht. Kevin zelf kwam namelijk de bar sluiten en alle gasten die ook maar een beetje moeilijk deden naar buiten jagen. Al met al ben ik erg trots op mijn ploegje en kan ik zeggen dat het een erg geslaagde avond was. Tegen drieen lagen ik en mijn zere voetjes dan ook voldaan in mijn bedje.

Een paar uur later mocht ik echter alweer aanwezig zijn voor mijn volgende functie; Old Mutual’s Year-End Function. Een functie voor 680 mensen. Een year-end betekent in dit land zoveel als een soort van diploma uitreiking. De genodigden arriveerden dan ook in luxe auto’s, de vrouwen gekleed in glanzende galajurken en de mannen in prachtige pakken. Dwayne was die avond opgeroepen als Duty Manager en moest daarom verschillende malen weg om andere delen van het hotel te controleren. Echter aangezien ik zo’n goede indruk op hem had achtergelaten de dag ervoor, gaf hij mij (samen met Mxolisi) de controle over de bar en haar 8 barmannen. Bij elke 10.000ZAR (lees 1.000euro) wilde de facilitator gewaarschuwd worden, met als maximum een bedrag van 55.000ZAR. Uiteraard liep men al veelste vroeg tegen dit bedrag aan, waardoor we nog zo’n 10.000ZAR extra winst hebben gemaakt die avond. Ondanks dat het een druk bezocht feestje was, leek ook deze avond vlekkeloos te zijn verlopen. En tegen (opnieuw) half drie keerde ik huiswaarts.

Thuis bleek echter ook een feestje gaande te zijn… De Bulgaren deden namelijk een poging à la singstar. Een niet al te goede poging helaas. Ik heb nog nooit drie mensen zo vals horen zingen. Zelfs Kitty zat in een hoekje weggekropen, terwijl ze normaal gesproken het gezelschap opzoekt. Dit valse gekrijs bleek het gevolg te zijn van (hoe kan het ook anders) overmatig alcoholgebruik, wat na het verwisselen van de muziek, zelfs leidde tot een ware entertainment act. Samen met Nicole, Craig en later ook Joyce aanschouwden wij het spektakel dat de Bulgaren ‘dans’ noemen. Met ontbloot bovenlijf en menig attribuut liepen zij namelijk luidkeels Chauka-zingend op tafels en banken met hun billen te trillen. Dit geheel heeft nog zowat anderhalf uur geduurd, eer dat iedereen oververmoeid afstrompelde naar hun eigen kamertje.

De volgende dag, sommigen vermoeid van een avond vol dans, anderen vermoeid van een overvol weekend werken, werd besloten het opnieuw rustig aan te doen. Met een natuurfilm over spinnen en sprinkhanen en hier en daar een straaltje felle zon, genoten wij van een heerlijk dagje niksen en een klein beetje bowlen @ Carnaval City.

Deze week wordt weer een week van stress. Morgen heeft Dwayne zijn afspraak met Maurice, wat wil zeggen dat mijn financiële rapporten goed moeten zijn. Uiteraard komt het controleren ook dit keer weer op het laatste moment aan. Iets waar ik niet zo goed tegen kan, maar wat hier vrijwel niet anders gaat vanwege vele andere opdrachten tussendoor. We zullen zien wat hij ervan vindt…

Verder is aanstaande dinsdag opnieuw een ‘public holiday’ en aangezien we vrij hebben gekregen voor de maandag hebben we weer vier dagen de tijd. Deze vier dagen moeten we uiteraard goed besteden en daarom gaan Stephan, Nicole, Laura en Robert dit weekend naar Krugerpark. Aangezien Joyce en ik daar al een andere keer plannen voor hebben, trekken wij ons eigen plan. Het wordt of een reisje per vliegtuig naar Kaapstad, of een auto huren en een aantal dagen wat dingen in de omgeving bezoeken. We zijn er nog niet helemaal over uit wat we gaan doen, maar uiteraard horen jullie volgende week wat we hebben besloten….

Tot dan!

Sagathle!

Foto's van IFV en de Bulgaarse party zijn uiteraard weer te vinden op mijn website www.picasaweb.google.nl/sabine.van.hoof/SouthAfrica#

en P.S. Tante Netty en Ome Paul gefeliciteerd met jullie 25 jarig huwelijk!