Long week-end in Durban

Lieve, lieve, lieve luitjes,

Weer een week voorbij… Weer een week vol gebeurtenissen… Weer een week met indrukken om nooit te vergeten en weer een week om over te schrijven. Ik heb genoten van jullie reacties op mijn vorige gebeurtenissen, dus blijf ze ook vooral sturen! Zo blijf ik in ieder geval ook op de hoogte van hoe het daar in Nederland en in andere stagelanden gaat.

Nu we met zijn vijven een auto hebben gehuurd, kunnen we in onze vrije tijd gaan en staan waar we maar willen. Waar we vorig weekend nog hadden genoten van een dagje Pretoria, met een blik op het monument van Kruger en een geweldig uitzicht over de stad vanuit de kleurrijke tuinen van de Union Buildings, daar zijn we dit weekend wat uitgebreider op pad geweest. Omdat ik de laatste week vooral veel van hetzelfde office work heb gedaan, was ik dit maal het hele weekend vrij. Daarbovenop kwam nog eens dat maandag (gister) de Human Rights Day was, oftewel een public holiday voor de Afrikanen. Dat betekent dat iedereen een extra dag vrij verdient deze week. Voor alle interns werd die op de maandag zelf gepland. Dat wil zeggen dat we dit weekend geen een… geen twee… maar drie dagen vrij waren. Uiteraard hebben we deze mogelijkheid benut om eens wat verder van huis te karren, welgeteld zo’n 600km verder; eindbestemming Durban.

Durban ligt niet meer in de provincie Gauteng, waar Johannesburg/Boksburg wel in ligt, maar in de provincie Kwazulu-Natal. De in 1823 gestichte stad ligt aan de warme Indische Oceaan en is vooral bekend om haar prachtige hagelwitte standen (ookwel de ‘Golden Mile’ genoemd), haar verschillende dolfinaria en shark parks, de vele Indiase invloeden (zoals kruidenwinkeltjes en riksjas) en het grootste winkelcentrum van het zuidelijk halfrond genaamd ‘Gateway’. Onze heenreis was wat minder fortuinlijk dan voorspeld. Naar verwachting zouden we zo’n 6 uur over de reis doen, echter door een verkeerde afslag hebben we zo’n 11 uur gereden over weggetjes die het onderstel van de auto deden ratelen. Je kunt je wel voorstellen hoe gaar wij waren toen we eindelijk in Durban aankwamen, maar toen kwam het volgende probleem opdoemen. We hadden voor dit weekend een prachtig hostel geboekt (Tekhweni), alleen doordat er een public holiday komende was, waren alle hostels ‘overbooked’. Dat wilde dus zeggen dat het hostel dat wij eigenlijk hadden geboekt, geen plaats voor ons had. Zo lief als alle Afrikanen zijn, hebben ze uiteraard wel gezorgd dat we ergens anders konden blijven voor één nachtje, zodat we de nacht erna alsnog bij hen terecht konden. Zo gezegd, zo gedaan. Op naar het andere hostel (Banana Backpackers). Dit hostel leek zelfs nog perfecter gelokaliseerd dan de ander, slechts twee straten van het strand en de zee af, echter we moesten wel onze kamer delen met vijf andere meiden en de stapelbedden waren niet in al te goede staat. Voor een nachtje hadden we alleen geen andere keus! Na een dinertje in een restaurantje in Suncoast Casino en een avondwandelingetje langs het strand en over de pier, zijn we tegen een uur of twaalf lekker in onze bedjes gekropen.

Na een kort nachtje slaap, als je het zo kunt noemen, zijn we de volgende ochtend weer vroeg opgestaan. Tijd voor het strand vonden wij! Tegen een uur of 2 waren we alle vijf echter al zo verbrand dat we het verstandiger vonden de rest van de dag nog maar wat anders te gaan doen. De meeste stemmen gingen uit naar een bezoek aan het nieuwe soccer stadium van Durban en het Gateway shopping centre. Helaas waren alle tours door het stadion voor die dag al uitverkocht, waardoor we alleen de buitenkant hebben kunnen bekijken. Het heeft naar mijn mening wel iets weg van het Crowsnest in Beijing. Tegen de tijd dat we bij Gateway aankwamen, werd het een haastklusje om alle benodigdheden (slippers, after sun, petjes, sportschoenen, etc.) die we nog op ons verlanglijstje hadden staan bij elkaar te sprokkelen. Bijna geslaagd, zijn we uiteindelijk via Umlanga Rocks (de andere kant van de kust van Durban) naar het hostel vertrokken, waar we opnieuw even hebben gegeten en tegen enen zijn gaan slapen. Dit keer wel in een privé kamer.

De volgende dag was het plan om óf naar het shark park (haaien instructiecentrum) óf naar Marine World (dolfinarium) te gaan. Beiden werden echter overboord gegooid, toen een van de jongens van het hostel voorstelde om met een privé gids naar een typisch totaal-niet-toeristisch Zulu-dorp te gaan. Aangezien we niet te laat naar Boksburg terug wilden keren, hadden we met de gids (Chief, een jonge kerel van 22) afgesproken dat we het liefst rond een uur of drie weer richting Jo’burg wilden vertrekken. Hij vertelde ons dat het dorp zo’n 45 minuten die richting op lag, dus dat we al direct een eindje voorsprong zouden hebben. Hij nam ook nog twee vrienden mee, dus in plaats van één privé gids kregen we er zelfs meteen drie mee. Na zo’n 30 minuten gereden te hebben, reden we met onze blauwe Mazda een hoge berg op. Bovenop de berg parkeerde onze gidsen hun auto. Wij stapten een beetje verbaasd uit de auto. We zagen geen Zulu-dorp en we vroegen ons af waar de mannen ons mee naar toe hadden genomen. Het uitzicht was wel echt prachtig. Vanaf de berg keken we een grote vallei in; blijkbaar de ‘Valley of 1000 Deaths’, vernoemd naar de verhalen van de stammen die in de vallei wonen. Na een hele fotosessie werd het tijd om onze route te vervolgen.

Na nog zo’n 10 minuutjes te hebben gereden, kwamen we dan eindelijk bij het dorpje aan. Het was precies hoe je jezelf een onderontwikkeld dorpje voorstelt; kleine ronde lemen huisjes met vrijwel geen elektriciteit en erg weinig bezittingen. Wc’s staan in de tuin en bestaan uit een smal huisje met een gat in de grond. Dieren worden geslacht en de huid wordt gedroogd en opgehangen. De huisdieren die er rondlopen zijn mager, maar het vee wordt vetgemest. Het dorpje bestaat uit zo’n 8000 mensen maar er is slechts één klein winkeltje met de hoogstnodige benodigdheden. Alle mannen mogen er tot vijf vrouwen op na houden en er bestaat een erg traditionele rolverdeling (vrouwen staan om 5 uur op en doen alle klusjes, mannen zorgen dat er gejaagd wordt en doen verder niks). Het aparte aan deze dorpen is dat men legaal marihuana mag kweken en gebruiken. Verder zijn we te weten gekomen dat de vrouwen een of ander raar oranje goedje op hun gezicht smeren, om het verbranden tegen te gaan. En dat zij degenen zijn die de voorzet geven aan de mannen om een aanzoek te doen, met behulp van een soort van rieten armbandjes. Om dit alles nog eens extra spectaculair te maken, stelde Chief voor om een duik in de rivier te nemen tezamen met alle kinderen van het dorp. Uiteraard slaan wij zo’n once-in-a-lifetime voorstel niet af. Toen we de kinderen zo aan het spelen zagen, al duikelend en springend in het water hebben we unaniem besloten om de kinderen onze bal te geven. Je had die kopjes moeten zien glunderen van blijdschap. Ze zijn zeker een uur non-stop met dat ding aan het overgooien geweest. Hoe blij je iemand kunt maken met zoiets kleins, ik vind het echt geweldig! Helaas werd het al snel weer half 4, dus hoog tijd om aan onze terugreis te gaan beginnen.

Uiteindelijk zijn we, met een tussenpauze om wat te eten, in 8 uurtjes naar huis gereden. Moe maar voldaan zijn we onze bedjes ingeklommen om bij te komen van dit toch wel pittige weekend en ons voor te bereiden op een nieuw werkweekje.

Volgend weekend zijn we weer allemaal vrij omdat het dan H2O is, een beetje vergelijkbaar met Sensation White in Nederland, hier begint dat alleen al om 10h00. Ben benieuwd hoe dat gaat worden!

Tot snel maar weer,

Sagathle