Ongeplande doktersbezoeken en office work!

Hallo lieverds,

Opnieuw is het weekje alweer voorbij voor je er erg in hebt... Deze week was alleen iets minder leuk dan de vorigen. Zoals sommigen van jullie weten loop ik nu al zo’n drie weken met een fikse verkoudheid rond. Dat wil zeggen; een loopneus van hier tot Tokyo, een aanhoudende zere keel en een droge hoest die je niet uitgehoest krijgt. Dat zal wel door de weersverandering komen, zo dacht ik de eerste week... Maar na nog een week van hoesten tot je praktisch zwart ziet en een aantal voorvallen van braken, ga je toch twijfelen of het niet wellicht iets anders is dat je hebt opgelopen. Na alle testen en vaccinaties die je in Nederland krijgt ter preventie van allerlei ziektes, ga je natuurlijk direct het ergste van het ergste verwachten. Daarnaast ga je nadenken; ik ben hier in Africa, health care standards hier zijn niet zoals die in Nederland, wat moet ik uberhaupt verwachten en vertrouwen van de kennis die dokters hier hebben...

Na enkele dagen afwachten, heb ik dan toch eindelijk besloten om mijn roommates uit hun slapeloze nachten te verlossen en naar de dokter te gaan. De kliniek was niet zoals ik verwachtte grauw, klein en vol donkere mensen met zieke baby’tjes op hun schoot, maar vrij ruim met beige tinten en slechts drie blanke mensen in de wachtruimte. Na een hele papierhandel met mijn gegevens in te hebben gevuld en wat discussie over de (ontbrekende) verzekeringspapieren, werd ik eindelijk doorverwezen naar dr. Niemand. Na een kort onderzoekje werd al snel de diagnose gesteld: It’s just a flu. It’s pretty common around here this time of the year. But because it’s a combination between a viral and a bacterial infection and since you are working in the F&B department, I might suggest you to stay home for at least 3 more days. And keep out of touch with any guests for at least a week longer. Hij gaf me ook meteen een receptje mee voor een anti-bacterieel hoestdrankje en 14 pillen per dag. Daar ben ik mooi klaar mee, dacht ik meteen. Net nu ik meer verantwoordelijkheden op de werkvloer begon te krijgen, word ik verbannen tot kantoorwerk. Maargoed wat moet, dat moet.

De afgelopen week heb ik dan ook ‘lekker office work’ gedaan, zoals de Afrikanen dat hier noemen. En aangezien ik (al zeg ik het zelf) best goed ben in het drastisch opruimen en organiseren van papierhandel, kwam het voor Dwayne stiekem best goed van pas dat ik alleen in ‘the office’ mocht werken. Kantoorwerk hier is echter wel heel anders dan dat in Nederland. Hier is het normaal dat je 4/5 van de dag niets doet dan een beetje stilzitten en koffie drinken, twee dingen waar ik totaal niet van houd. Alle mogelijkheden om dingen voor anderen te doen heb ik dan ook aangenomen; al zijn het stomme klusjes als 10 kantjes uittypen, het stofzuigen van het kantoor en zorgen voor nieuwe koffie. Dwayne merkt wel dat ik het stilzitten niet gewend ben en hij probeert me daarom zo nu en dan ook kleine projectjes te geven. We hadden afgelopen weekend namelijk een bruiloft en hij vroeg me of ik daarvoor iets kon bedenken zodat de gasten wisten hoe ze van de ene locatie (de kapel) naar de andere (de receptieruimte) moesten komen. Ik kwam met het simpele idee om ze gewoon een kaart van het hele terrein te geven en daarop de route uit te stippelen die ze zouden moeten volgen. Een geniaal plan dacht Dwayne, dus zo gezegd, zo gedaan. Verder heeft hij me geleerd hoe hij de staffrosters in elkaar zet, dus vanaf nu denk ik dat ik die zelf mag gaan invullen.

Verder hadden we deze week het grootste conference event in de geschiedenis van Birchwood ‘Ehkurhleni’; verwachting 3000 man. Dit evenement ging over budget begrotingen en aangezien we geen ruimte hebben waar al deze mensen in een keer in kunnen, moesten ze worden verdeeld over verschillende venues, waar met behulp van video verbindingen iedereen ‘de mayor’ kon volgen. Voor dit evenement konden alle beschikbare handen worden gebruikt, dus tegen beter weten in, moest ik meehelpen om de gasten naar de juiste venues te dirigeren. Dit deden ze met een vrij ingenieus systeem; polsbandjes met verschillende kleuren voor de verschillende venues. Tegen lunchtijd werd het echter vrij hectisch. Zoals ik vorige week de leeuwen op hun eten zag afstormen, zo reageerden ook deze 3000 mensen op hun lunch. Door de keuken waren de pakketjes al klaargemaakt, dus het enige wat wij moesten doen was zorgen dat de groep 1 lunchpakketje P.P. kreeg. Dit bleek (door ongeorganiseerdheid naar mijn idee) echter nog een hele opgave. Meutes mensen drongen samen in rijen en kwamen al duwend en trekkend een pakketje halen, liepen naar buiten en kwamen vervolgens via de andere deur weer binnen stormen om een tweede (of zelfs derde) pakketje te halen. Op een gegeven moment moest security zelfs de deuren barricaderen om ongelukken te voorkomen. Het gevolg van dit alles was dat er op het einde (na meer dan 3500 pakketjes te hebben uitgedeeld) nog zo’n 75 mensen op een lunchpakketje stonden te schreeuwen, maar er niets meer over was. Probleem! We hebben ze zonder eten naar huis moeten sturen. Door al het geduw en getrek is zelfs een van mijn collega’s (Mbau) knock-out gegaan nadat ze een stalen kar in haar maag geduwd had gekregen. Met een ambulance is ze afgevoerd naar het ziekenhuis. Al met al een verschrikkelijk chaotische dag.

Na deze week is mijn hoesten nog steeds niet minder geworden, dus zondag ben ik opnieuw naar de dokter gegaan. Dit keer met Joyce, omdat ik me niet zo snel wilde laten afschepen als de vorige keer. Ik had gevraagd om een andere dokter, om eens te kijken of hij ook vond dat het ‘just a flu’ was. Hij nam me gelukkig wel serieus en onderzocht me dan ook grondig. Er werd zelfs een x-ray van m’n longen gemaakt (weer een vakantiekiekje erbij) om longontsteking uit te sluiten. Hij kwam tot de conclusie ‘its a post-vital flu or early bronchitis’. Ik heb een inhalator en opnieuw meerdere pillen mee naar huis gekregen. Uiteraard moet ik de vorige kuur ook nog afmaken, dus ik denk dat ik wel op een totaal van zo’n 25 pillen per dag zit op dit moment. Maar eens kijken of dit gaat werken!

Gelukkig was er ook een lichtpuntje deze week. Samen met de vier andere Nederlanders hebben we namelijk voor de resterende periode onze eigen auto gehuurd. Het is echt een oud barrel; een lelijke lichtblauwe Mazda uit het jaar nul, zonder stuurbekrachtiging, radio of airco, maar het rijdt tenminste. Nu kunnen we in ieder geval wanneer we maar willen op pad en zijn we niet vastgekluisterd aan het staffhouse. Dit weekend zijn we bijvoorbeeld naar Pretoria geweest. Pretoria is een van de 3 hoofdsteden van South Africa, maar wel de hoofd-hoofdstad. Het mag dan zo zijn dat we op zondag erop uit zijn getrokken, maar het was er heel erg rustig, niets vergeleken met de dagelijkse mierenhopen in Amsterdam. Aangezien we er (dankzij mijn lang-durende doktersbezoek) pas tegen het einde van de middag waren, hebben we slechts enkele dingen kunnen zien. Zo zijn we iets gaan eten bij church square (het monument voor Kruger), langs zijn huis gereden en de union buildings+prachtige tuinen bezocht. Omdat we nog lang niet alles hebben gezien, zijn we van plan binnenkort nog een keertje terug te gaan voor de rest! Volgend weekend gaan we dan waarschijnlijk eindelijk de Soweto Tour doen!

Verder ben ik wel benieuwd hoe het daar met iedereen gaat? Reacties, mailtjes en brieven zijn natuurlijk altijd welkom!

Hele dikke kus en knuffels!