Dronken mensen en Drakenbergen

Hoe gaat het met jullie? Ik verwacht goed natuurlijk, want anders hoop ik wel dat jullie mij al eerder hadden gebeld/gesmst/ge-maild/geschreven/via postduif laten notificeren/met flessenpost laten versturen of gewoon simpelweg een berichtje achter hadden gelaten op deze website… Met mij gaat het hier ook nog altijd prima. Het is een druk leventje; doordeweeks werken en ook nog eens elk weekend op pad, maar voor die vier maandjes heb ik dat er nog steeds wel voor over.

Deze week was qua werk niet veel anders dan vorige week. Opnieuw ben ik veel met administratief werk en cijfertjes in de weer geweest. Echter omdat ik (eindelijk!) weer wat beter ben, heeft Dwayne min of meer van me geëist dat ik weer wat meer op de werkvloer ga werken. Dat heeft ook te maken met mijn beoordeling, die gaat namelijk veel over gastencontact en communicatie met collega’s. Tijdens het ontbijt en de lunch help ik daarom opnieuw mee in het restaurant en de tijd daartussen en daarna besteed ik veelal aan het afwerken van taken die te maken hebben met het financieel rapport. De afspraak met Maurice, die deze week zou plaatsvinden, is helaas (vanwege andere verplichtingen) niet doorgegaan. Daardoor hebben we nu nog zo’n twee weken extra tijd gekregen om het rapport te completeren. Best fijn, want ook deze week heb ik weer verschillende afspraken gehad met managers van verschillende departementen in dit hotel om achter bepaalde gegevens te komen. Ik geef jullie een klein voorbeeldje over wie ik heb benaderd, voor welke reden en de problemen waar ik op dat moment over struikelde. Het is de bedoeling dat ik uitreken en opschrijf wat de omzetten en verschillende kosten zijn van de centers; Cloversgreen, OR Tambo en Serengeti. Daarvoor heb ik dinsdag Michael (de chef kok) benaderd, om de average food costs van elk center te weten te komen. Dit wist hij zelf ook niet zei hij, hij kon me alleen een bepaald percentage geven dat ze aan food costs betalen voor het gehele hotel. Oftewel ik heb moeten berekenen hoeveel van de gasten voedsel gebruiken in het restaurant, hoeveel van de gasten hapjes nemen in de zalen en aangezien het percentage food costs ook nog eens per dag verschilt heb ik uiteindelijk besloten toch gewoon een gemiddelde te nemen van 25%. En zo gaat dat nu ook met beverage costs, employee costs en other costs... Erg lastig dus allemaal, want dit is weer lastig te verklaren aan de general manager. Je kunt immers moeilijk bij hem aankomen en zeggen “tsja had zo’n klein gevoel dat dit wel een mooi percentage zou zijn…” Hier moet ik dus nog even achteraan gaan.

Zoals overal ter wereld was het dit weekend weer Pasen en zoals bij elke public holiday verdienen we in plaats van twee vrije dagen per week er eentje extra. Deze keer vielen de public holidays echter in twee weken, waardoor ik opnieuw een lekker lang weekend vrij was en opnieuw een reden had om een uitstapje te plannen. Zoals ik vorige week al zei waren we dit weekend van plan met zijn allen het Drakensberg gebergte te gaan bezoeken, dat wil zeggen zowel alle interns als ook Andre (de South African local). Echter die zou pas op de zaterdag terug komen uit Cape Town, waardoor we ons bezoekje aan Drakensberg een dagje hebben moeten uitstellen. Van tevoren hadden we gelukkig nog een dingetje wat we eerst moesten afhandelen; Nicole’s verjaardag. En wat een verjaardag was dat. Het begon met een battle van anderhalfuur singstarren in combinatie met veel vodka-orange, gevolgd door paaldansen op shotjes en rocken met biertjes. Dat werd op zijn beurt gevolgd door 3 zatte dames die een voor een al hortend en stotend ge-escorteerd moesten worden naar huis, door who else but moi-même. Na iedereen naar bed te hebben geholpen, alles schoon gemaakt te hebben en zelf heerlijk te hebben geslapen, hebben we de volgende dag genoten van een simpel dagje niksen en koffers pakken.

Zaterdag ochtend vroeg… Erg vroeg… 5uur vroeg… zijn we dan eindelijk vertrokken naar het Drakensberg gebergte. Na een nogmaals 5 uur durende reis en heel veel haarspeldbochten later, hadden we dan eindelijk het gebergte bereikt. Ook dit leek weer een heel andere wereld dan wat ik tevoren in dit land heb gezien; aan de ene kant uitgestrekte velden met een mengeling van groene en gele tinten, aan de andere kant hoge dorre gebergtes allen anders van vorm en aan weer een andere kant zagen we tot onze verbazing zelfs hier en daar een koe, een paard of een aap zomaar voor de auto de weg oversteken. Na nog plusminus een uurtje met onze trouwe blauwe Mazda/Ford verder de berg op te zijn geklommen, bereikten we uiteindelijk het hostel ‘Backpackers Lodge’, waar wij (de Nederlanders) een deja-vu beleefden. Want wat bleek; opnieuw konden we niet in het hostel zelf verblijven, maar werden we verwezen naar een andere locatie, zo’n 25 km verder de bergen in.

Dit hostel lag vlakbij de ‘Tandjesberg’, wat ondanks haar zachtzinnige naam niet een berg is om te onderschatten, zo begrepen wij toen wij die middag op eigen houtje een hike deze berg op probeerden. Niet erg verstandig van ons uiteraard, een berg opgaan waar geen mens de weg kent, waar geen mens eerder heeft geklommen en zonder de juiste uitrusting, e.d.. Maar juist deze elementen maakten de klim des te avontuurlijker. Doordat we met zijn achten waren konden we elkaar goed in de gaten houden. Een voor een klommen we de berg op, ieder in zijn eigen tempo. Op een gegeven moment werd het voor Nicole wat te steil en ook al had ik graag de top van de berg bereikt, ik merkte dat de anderen dat belangrijker vonden dan ik, waardoor ik besloten heb bij haar te blijven tot de anderen terugkwamen. Terwijl zij die steeds steiler wordende berg beklommen, genoten Nicole en ik van het geweldige uitzicht, van de heerlijke zon en van twee bokken die voorbij kwamen gesprongen aan de voet van de berg. Tegen een uur of vier werd het tijd om terug te keren naar het hostel, want zelfs een simpele ziel weet dat je voor het donker de berg af moet zijn, wil je veilig naar huis terugkeren. ’s Avonds hebben we opnieuw het Backpackers Hostel bezocht, waar we onze spieren hebben kunnen ontspannen in zowel het verfrissende zwembad als de heerlijk verwarmde jacuzzi. We hebben genoten van een heerlijk ontspannen avondje, echter omdat Stephan zich niet lekker voelde heb ik ook hem met horten en stoten naar huis ge-escorteerd. De vierde in drie dagen tijd…

Weinig slaap en een armoedig gebakken eitje later zijn we het Royal Natal National Park ingetrokken, het mooiste gedeelte van de Drakensbergen. In dit park zijn verschillende routes te volgen. Wij kozen voor de route richting de Tiger Falls en de Cascades. Deze route was een stuk minder steil dan die van de dag ervoor, maar goed ook, want degenen die de gehele Tandjesberg op waren geklommen konden vrijwel niet anders dan klagen over spierpijn in hun benen. Naar mijn idee was deze route veel mooier en gevarieerder dan die van de dag ervoor, we zijn onderweg namelijk naast gebergtes en geweldige uitzichten ook nog twee prachtige watervallen tegengekomen. De eerste was de Tiger falls; een waterval van minstens 12 meter hoog waarin we een heerlijke koude douche hebben kunnen nemen. De volgende was de Cascades; een wat kleinere waterval die uitmondde in een waterpoel, waar opnieuw in gezwommen kon worden. Al met al een heerlijke wandelroute op een warme dag. ’s Middags vertrokken Andre, Rudy en Stephan naar huis, omdat zij de dag erop weer moesten werken. Robert, Joyce, Laura, Nicole en ik bleven over. Ons avondje was rustig, aangezien we allemaal uitgeput waren van twee zware dagen wandelen en we besloten om het avondje al vroeg af te sluiten.

De volgende dag wilden we de battlefields in Ladysmith gaan opzoeken. Na te hebben genoten van een uitgebreid ontbijt en te hebben uitgecheckt bij het Backpackers Hostel, vervolgden wij onze route naar Ladysmith. Eenmaal daar aangekomen, kwamen we er al snel achter dat alles gesloten was; het was immers tweede paasdag. Daar hadden we helaas niet aan gedacht… We besloten om maar naar huis te rijden, zodat we tenminste op tijd thuis zouden zijn en wellicht nog het een en ander daar zouden kunnen doen.

Zo’n twee uur onderweg kwamen we echter in de file terecht. Dat zal wel met het paas-verkeer te maken hebben, zo dachten wij, echter we hadden allen gewild dat het dat zou zijn geweest. Wat wij namelijk tegenkwamen is veel vervelender dan een file vanwege paas-verkeer… Aan de andere kant van de weg waren namelijk twee auto’s vol tegen mekaar gereden. De voorste auto lag ondersteboven, totaal ingedeukt, geen stukje meer heel. De achterste auto was hier met zijn voorkant tegenaan gereden, die daardoor ook total loss was. Hetgene wat dit ongeluk zo gedenkwaardig maakt is het feit dat de voorste auto niet leeg was. Terwijl we voorbij reden konden we zien dat er armen en benen uit de ramen staken… Geen van allen bewogen… De inzittenden moeten op slag dood zijn geweest… Waar in Nederland ongelukken als deze direct afgezet zouden worden met linten of hekken, daar bleek de politie op deze Afrikaanse weg maar weinig te doen; ze stond erbij en keek ernaar. Een stukje verder zagen we een man tegen een roadsign zitten, zijn gezicht helemaal bleek, naar ons idee was dat een inzittende van de tweede auto. Erg bizar. Een beeld dat ik niet snel meer zal vergeten. Zelfs nu ik het uitschrijf krijg ik weer kippenvel. Uit principe hebben we uiteraard geen foto’s gemaakt. Verder zijn wij gelukkig zonder kleerscheuren thuisgekomen en uitgeteld van een druk weekend al vrij snel gaan slapen.

Al met al was het opnieuw een erg bewogen weekend; veel mooie momenten, maar hier en daar ook wat vervelende momenten die de mooie wellicht wat overschaduwen. Op dit moment hebben we nog geen idee wat we volgend weekend gaan doen. Maar uiteraard houd ik jullie weer op de hoogte.

De fotos staan opnieuw op de site!
www.picasaweb.google.nl/sabine.van.hoof/southafrica#

Dikke kus en knuffels!