Amsterdam, Cairo, Johannesburg

(getypt op het vliegveld in Cairo, bijna 23.00u)

Van de Zeeuwse meisjes en New Kids naar de Burka’s, het hallal-eten en de witte Arabische gewaden. Van -5 graden naar +28 graden celcius (om 10u ’s avonds!) en van ‘verrekte mongol’ naar ‘me tell your father you are a very beautiful girl’. Het is nog maar een paar uur geleden dat ik in het vliegtuig stapte, maar het lijkt nu al een wereld van verschil!

Om kwart voor 11 vanmorgen was het dan zover. Na afscheid te hebben genomen van mijn vriendjes en vriendinnetjes en van mijn broertje Frank die helaas niet mee kon naar het vliegveld, was het dan eindelijk tijd om te gaan. Na een week vol kofferstress en een nog altijd veel te zware (handbagage)-tas ben ik door mijn ouders en mijn broertje Martijn op het vliegtuig gezet. Best een raar gevoel om iedereen achter te laten, om in je eentje erop uit te trekken. Zeker als je dat ook nog eens op je sokken moet doen… Ik heb namelijk vandaag al 2x m’n laarzen uit moeten trekken omdat de gespen telkens de detectiepoortjes af lieten gaan. Toch niet echt zo’n verstandige keus geweest om die aan te trekken. Daarnaast dacht ik altijd dat ik vrij wereldwijs was, maar als je dan in een vliegtuig zit waar de ‘captain’ nog niet eens Engels, maar alleen maar Egyptisch praat (of Arabisch dat zou ook nog best kunnen, ik hoor en zie het verschil toch niet!), dan geef je dat idee toch al gauw op.

En zo zit ik hier dan op een bijna eng-schone marmeren vloer onder de airconditioning tussen alle gewaden (want van de persoon zelf kun je er niet veel in herkennen!) dit verhaaltje te typen. En owja, op de achtergrond zijn een aantal hopeloze pubers van de roeivereniging uit Amsterdam de kabouterdans aan het doen! Zo maar eens kijken of ik een beetje kan slapen in het vliegtuig…

(intussen aangekomen in het Staffhouse in Boksburg, ergens in de namiddag)

Na een erg lange vliegreis en veel kont-pijn later, ben ik dan eindelijk veilig geland in Johannesburg. Na weer een beetje gevoel te hebben gekregen in mijn benen en billen heb ik gauw mijn koffertje (ofja die van TT) opgehaald en een stempeltje in mijn paspoort gevraagd.

Daarna ging ik uiteraard richting exit, waar ik hoopte dat er iemand van Birchwood Hotel met een bordje mij op zou staan wachten. Het ging alleen heel anders dan ik verwachtte: er stond niet 1 mannetje te wachten, maar wel een stuk of 30. Helaas kon ik tussen die menigte mijn naam niet terugvinden. Via via ben ik te weten gekomen waar ik het shuttlebusje naar het hotel kon vinden en na zo’n uurtje wachten bracht deze mij ook heel netjes naar het hotel. Daar aangekomen bleek dat er wel degelijk mensen op mij stonden te wachten en dat deze er al vanuit gingen dat ik het vliegtuig had gemist, of nog erger. In de tussentijd dat ik op het busje zat te wachten hebben zij namelijk alarm geslagen naar het hotel, die op hun beurt weer mijn leraar hebben gebeld, die op zijn beurt mijn ouders weer (onnodig) ongerust maakte. Daarbij komt ook nog eens dat de batterij van mijn telefoon dood was, waardoor ik van dit alles niets heb meegemaakt, oftewel nog meer onrust bij het thuisfront. Maar… gelukkig is alles goed afgelopen.

De jongens die op mij stonden te wachten blijken mijn huisgenoten te zijn. Het zijn er op dit moment 3, maar er komen in maart nog 3 meiden en een jongen bij. Een gezellige boel dus. Het staffhouse en mijn kamertje zijn simpel maar do-able. Het is duidelijk dat er alleen mannen wonen, maar met een beetje accessoires ga ik het wel wat gezelliger maken! Foto’s komen zo snel mogelijk op de site!

Kusjes en knuffels…